Uit een vorig jaar in juli gepubliceerd onderzoek bleek dat vergetelheid, een concept dat we in ons leven vaak negatief beschouwen, AI kan helpen om beter te leren. Dit daagt niet alleen onze traditionele opvattingen over leren en geheugen uit, maar biedt ook een uniek perspectief op de mogelijke impact van AI op onze fysieke en cognitieve omgeving. De kunstmatige neurale netwerken die de meeste geavanceerde AI-systemen van vandaag de dag aandrijven, weerspiegelen het complexe neuronennetwerk van de menselijke hersenen. Deze systemen beginnen met het verwerken van informatie op een ogenschijnlijk willekeurige manier en verbeteren door middel van leren de stroom van gegevens om zo de prestaties en het begrip te verbeteren.
Maar dit vereist van nature veel computerresources, en als er halverwege aanpassingen nodig zijn, moet het hele proces opnieuw worden gestart, wat leidt tot inefficiëntie en een onvermijdelijke relatie met dit probleem. De benadering van selectieve vergetelheid die in dit onderzoek naar voren kwam, biedt echter de mogelijkheid om tijdens het leerproces belangrijke eerdere informatie te wissen, waardoor de totale computerkracht efficiënter kan worden gebruikt. Dit bevestigt dat vergetelheid geen defect is, maar een functie die de efficiëntie en aanpassingsvermogen verbetert.
In het digitale tijdperk is ons lichaam steeds meer verbonden met technologie, van draagbare apparaten die onze gezondheid monitoren tot smartphones die onze cognitieve vermogens uitbreiden. We zien via onze smartphones te veel. De kans om iemands levensgebeurtenissen te observeren wordt aangeduid als content, en we krijgen het recht en de mogelijkheid om veel van onze persoonlijke gegevens binnen digitale platforms vast te leggen.
Maar we realiseren ons dat al die oneindig vastgelegde persoonlijke informatie een last kan worden of sporen die we willen wissen maar niet kunnen, wat ons ertoe brengt een nieuw geheugensysteem op te bouwen. Deze constante stroom van informatie biedt ongekende toegang tot kennis, maar vormt ook een uitdaging voor ons psychisch en fysiek welzijn. Daarom kan het concept van vergetelheid een belangrijke maatstaf zijn om deze digitale overbelasting te beheren en de enorme hoeveelheid gegevens die we dagelijks tegenkomen te prioriteren en te verwerken.
Vanuit neurowetenschappelijk oogpunt is vergetelheid over het algemeen een wetenschappelijke opvatting dat het een gebrek is in ons geheugensysteem. Voor neurowetenschappers was vergetelheid iets om met alle macht tegen te vechten. Maar vanuit neurobiologisch en informatiewetenschappelijk perspectief blijkt vergetelheid niet alleen een normaal proces te zijn, maar ook gunstig voor onze cognitieve vaardigheden, creativiteit, emotionele welzijn en sociale gezondheid.
Filosoof Kang Shin-ju betoogt in zijn boek 'Vergetelheid en Vrijheid' dat vergetelheid niet moet worden opgevat als een vorm van imbeciliteit of een eenvoudige achteruitgang van het geheugen. Vergetelheid is eerder een soort proactieve kracht om te transcenderen voor mensen die graag in het verleden willen blijven, en vertegenwoordigt een intense strijd. Vanuit zijn perspectief wordt vergetelheid niet gezien als verlies, maar als een essentieel proces voor geluk, hoop en het leven in het heden. Omdat mensen koppig egocentrisch zijn, krijgen ze pas de kans om met anderen in contact te komen als ze een fase van leegte doormaken. Daarom kan vergetelheid, volgens zijn argument, een andere vorm van robuuste gezondheid zijn, en zijn argument vertelt ons meer dan we denken.
Naarmate AI wordt geïntegreerd in ons dagelijks leven, zullen we de relatie met ons lichaam vanuit steeds meer verschillende invalshoeken moeten overdenken. De gelijkenis tussen de efficiëntie van vergetelheid in AI-systemen en de voordelen ervan voor de menselijke cognitie is een andere stap in het begrijpen van de subtiele manier waarop technologie ons fysieke en mentale landschap herstructureert. In het wetenschappelijke veld van AI-ontwikkeling heeft de acceptatie van de paradox van vergetelheid geleid tot innovatie die we voorheen niet konden zien. Hoe kunnen we deze paradox van vergetelheid dan toepassen op ons lichaam, dat ons het concept en de rol van vergetelheid en het begrip ervan heeft gegeven? Het lijkt erop dat er een vraag nodig is.
Referenties
Vergetelheid en Vrijheid
Reacties0