De Amerikaanse overheid heeft eind vorige maand officieelmaatregelen genomen om TikTok te verwijderen van alle apparatuur en systemen binnen alle federale instanties.
Deze beslissing, die ook door de Europese Unie en Canada wordt gevolgd, is gebaseerd op de geavanceerde manier waarop TikTok gebruikersgegevens verzamelt en het feit dat de Chinese overheid toegang heeft tot bedrijfsgegevens. De bezorgdheid over de privacy rondom TikTok is al 2 à 3 jaar geleden onder gebruikers wijdverbreid geraakt, zoals blijkt uit zoektermen als 'TikTok verwijderen', 'TikTok cookie-instellingen weigeren' op YouTube en Google. De boete van 5 miljoen euro die TikTok UK en Ierland vorig jaar opgelegd kreeg omdat Frankrijk het blokkeren van alle cookies moeilijk had gemaakt, is een zeer concreet en extra tegengeluid tegen deze bezorgdheid over het verzamelen en gebruik van gebruikersgegevens.
Maar naar schatting heeft TikTok vorig jaar bijna 10 miljard dollar aan advertentie-inkomsten gegenereerd, en de gemiddelde tijd die gebruikers op het platform doorbrengen is hoger dan op andere platforms. Ook is gebleken dat de in-app aankopen al 7 kwartalen op rij groeien.
Daarom is het moeilijk om de groei van TikTok puur toe te schrijven aan de aantrekkingskracht van het platform. In plaats daarvan moeten we dit fenomeen zien als een weerspiegeling van de huidige vage houding van gebruikers ten aanzien van hun digitale privacy.
Privacy is voor een individu het vermogen om te controleren wie, waarom en via welke middelen toegang heeft tot zijn of haar informatie In de fysieke wereld kan men zijn privacy op een eenvoudige maar duidelijke manier beschermen met een pet of een laptopbeschermer. Maar hoe zit het dan met privacy in de digitale wereld? Mensen zijn woedend over artikelen over overmatige locatiegegevensverzameling door bedrijven, maar wijzigen de instellingen van hun iPhone niet. Misschien geven ze simpelweg toe aan de sociale druk om te zeggen dat ze om hun privacy geven, maar kiezen ze toch voor een compromis door de producten en diensten die deze technologie gebruiken te blijven gebruiken. En dit lijkt een schoolvoorbeeld te zijn van wat sociale wetenschappers 'de kloof tussen intentie en gedrag' noemen.
Digitale privacy is voor veel mensen enorm moeilijk te begrijpen, zelfs wat het precies inhoudt. Hoeveel mensen lezen de privacyverklaring onderaan de websites die ze bezoeken? De New York Times heeft de privacyverklaringen van 150 bedrijven bekeken en omschreef deze als 'een onverstaanbare ramp', waarbij sommige privacyverklaringen complexer waren dan Kants 'Kritiek van de zuivere rede'.
Voor mensen was digitale privacy tot nu toe vooral een theoretische zorg. Ze delen verhalen over hoe anderen 'gehackt' zijn, hoe niet-geautoriseerde foto's online zijn gelekt en hoe ze het slachtoffer zijn geworden van op gegevens gebaseerde advertenties, en voelen zich daardoor bang. Of ze ervaren dat gerichte advertenties in de vorm van pop-ups en spamoproepen een ergernis in hun leven zijn geworden.
Maar geleidelijk aan wakkert het gevoel dat men voortdurend een potentieel doelwit is van de strevingen van anderen een 'ontkoppeling'-cultuur aan, waarbij mensen een strengere houding aannemen ten opzichte van de relatie tussen bedrijven en hun gegevens. Apple heeft dit al als een zakelijke kans gezien en biedt in zijn eigen ecosysteem, de App Store, gebruikers de mogelijkheid om te bepalen of bestaande digitale advertentieplatforms toegang hebben tot hun gegevens. Dit is een symbolische benadering van digitale privacy vanuit het perspectief van de gebruiker.
Hoe kunnen bedrijven deze potentiële vraag van gebruikers naar privacy in de toekomst koppelen aan strategische kansen?
Ten eerste, eenvoud geeft een veilig gevoel. Angst voor privacy ontstaat door onduidelijke intenties en complexe gerelateerde beleidsregels. Mensen maken zich zorgen wanneer ze niet weten hoe hun persoonlijke gegevens worden gebruikt. Bovendien ervaren mensen lange beleidspagina's die in tekst zijn opgesteld niet als een uitleg, maar als een document dat is opgesteld om het bedrijf te beschermen. In plaats daarvan hebben mensen behoefte aan eenvoudige zinnen die hen helpen te begrijpen wat de technologie van het bedrijf kan en niet kan doen.
Ten tweede, geef gebruikers eenvoudige instructies. In de fysieke wereld is privacy intuïtief en tastbaar. Kleding, maskers, gordijnen, enz. kunnen gemakkelijk worden gecontroleerd. Privacy in de digitale ruimte moet hetzelfde gevoel oproepen, en daarvoor moeten we beginnen met het bieden van mogelijkheden voor kleine, eenvoudige, maar symbolische acties. Veel mensen plakken nog steeds tape over de camera van hun laptop. Snapchat heeft in 2016 al onderscheid gemaakt door gebruikers de mogelijkheid te bieden om te handelen met betrekking tot hun privacycontrole via de 'My Eyes Only'-functie. De kern van privacy is dat het zichtbaar moet zijn in de interface en controleerbaar moet zijn via dagelijkse, intuïtieve interacties.
Strategieën om privacy intuïtief en concreet te maken mogen zich niet langer alleen richten op leegte.
*Dit artikel is de oorspronkelijke versie van het artikel dat op 14 maart 2023 is gepubliceerd inde getekende kolom van de Electronic Times.
Referenties
Reacties0