Vooronderstelling: Voor wie is de aandacht bedoeld?
"Aandacht is het geven van een plekje in je hart aan iemand anders dan jezelf."
Het is het delen van je tijd en je leven.
"Song Jung-lim"
Situatie: Als ik in de Joseon-dynastie (Joseon-tijdperk) was geboren, zou ik een veelzijdig talent zijn geweest.
Ik hoor duidelijk de eigen gedachten en vragen die op mij gericht zijn. Maar het vervolg van het gesprek verwacht ik niet met veel enthousiasme. Het is een holle uitdrukking die onverwachts opduikt. Mensen die graag het middelpunt van de aandacht willen zijn in de bijeenkomsten waaraan ze deelnemen, tonen vaak zo'n 'snelle' interesse om de aandacht op zich te vestigen. De relatie die je kunt verwachten van iemand die een vraag stelt die hij of zij als aandachtig beschouwt om aandacht te krijgen, zal waarschijnlijk uiteindelijk tot eenzaamheid leiden. Daarom ben ik op mijn hoede voor mensen die dergelijke uitspraken doen, ongeacht de context van het gesprek.
"Maar waarom vertel je niets over mij?"
Fenomeen: Aandacht wordt bevestigd door een observerende houding.
Aandacht ontstaat uit een 'trage' blik en verwachting. En het doel ervan is een poging tot 'begrip'. Bovendien is de intentie om te begrijpen gebaseerd op respect voor de ander. De vraag die je jezelf stelt, of je de ander een beetje beter kunt begrijpen, maakt dit mogelijk.
De koppige moeite om vanuit het standpunt van de ander te kijken
De eerste plaats die ik bezocht voor een onderzoeksreportage was het huis van een insider ( klokkenluider). De ontmoeting was bevestigd en ik had er een paar uur over gedaan om er met de auto te komen, om op de afgesproken tijd te verschijnen. Maar toen ik er eenmaal was, kreeg ik geen contact meer met hem. Ik was er zeker van dat hij in de buurt woonde, maar dat hij er niet was op de afgesproken plek, betekende waarschijnlijk dat hij van gedachten was veranderd.
Mijn oudere collega was verward en boos. Hij liep door de smalle straatjes in de buurt en riep de naam van de persoon met wie we een afspraak hadden. Dat ging ongeveer 10 minuten door. Uiteindelijk gaf de collega het op en zei 'laten we gaan' en ging naar de auto. Ik vroeg of we 5 minuten konden wachten, dat ik nog een keer wilde bellen en als hij dan niet opnam, konden we weggaan. De collega kalmeerde een beetje en ging voor de supermarkt wachten. Na 5 minuten nam hij op.
Degene die het meest bezorgd was na het akkoord gaan met de reportage, was waarschijnlijk de persoon zelf. Hij was bang dat zijn identiteit toch zou worden onthuld, zelfs als hij zijn gezicht of stem zou verbergen, gezien de context van de relatie. De reportage is maar even, maar niemand weet hoe lang de veranderingen die eruit voortvloeien van invloed zullen zijn op zijn leven, en niemand neemt de verantwoordelijkheid. De persoon wist dat en het reportageteam vond het niet belangrijk. Hoe was het voor die persoon om die 10 minuten van rumoer te ervaren die door mijn collega werd veroorzaakt? De meeste mensen zullen het van tevoren hebben verwacht, en de kans is groot dat ze zich in die situatie vastliepen. Stilte kan dus een afwijzing zijn, maar het kan ook betekenen dat hij even aarzelde.
Voor de oudere collega, die het hele schema en de context van de reportage kende, was het belangrijk of de reportage wel of niet zou plaatsvinden. Voor mij, als nieuwkomer, was de verbazing van de persoon op dat moment belangrijker.
Daarom leek het me het beste om 5 minuten te vragen om te kijken waarom hij in eerste instantie had ingestemd met de reportage.
Gedachte: Ben ik benieuwd naar hoe hij of zij er normaal uitziet?
Misschien komt het door de veldwerkmethoden die ik gebruik om de meest natuurlijke aspecten van het dagelijks leven te observeren, maar ik merk dat ik mezelf de vraag stel wat de bedoeling is achter de 'snelle' aandacht van iemand anders voor mij. Dan krijg ik wel eens de vraag of ik mensen niet vertrouw, maar daardoor ben ik in relaties nuchterder geworden en voorkom ik onnodige energieverspilling in relaties, in vergelijking met vroeger.
Om die reden is aandacht voor mij gelijk aan energie en levenskracht. De blik langzaam laten gaan, het oordeel en de beoordeling tot het laatst uitstellen. Deze eenvoudige maar duidelijke gedragsnorm is als een van de weinige kristallen van groei die ik in mijn leven heb verworven.
De manier om bevriend te raken met een zwerfkat of een grote hond is om in de buurt te blijven.
Als je oogcontact maakt, blijf je gewoon wat langer in de buurt of kom je langzaam dichterbij totdat je zeker weet dat hij of zij zich op zijn gemak voelt. Aandacht tonen door te kijken. Probeer het effect van die subtiele, eigenzinnige kracht eens uit.
Reacties0