Luisteren vereist meer dan alleen maar geluiden registreren. Het betekent ze decoderen van de meest duidelijke tot de stille en obscure.

Diep luisteren betekent lang genoeg stilstaan bij het onbekende totdat iets eruit springt als betekenisvol, zoals het leren van een nieuwe taal het ontwikkelen van gevoeligheid voor de interacties van woorden en gebaren omvat die een cultuur ritme geven.

In mijn werk is luisteren niet passief. Het neemt risico's om echte antwoorden te krijgen. De sleutel voor mij is geweest om te leren hoe ik een insider-outsiderrol kan behouden. Iemands vertrouwen winnen, het ritme van een gesprek aanhouden.

Terwijl ik tegelijkertijd in staat ben om een stap terug te doen om de sonde te interpreteren en te horen wat er niet wordt gezegd. Het meest opwindende deel van het werk is het dynamische element. Over de hele wereld reisend, ervaar ik keer op keer hoe onze hypothese op zijn kop wordt gezet.

De kritische factor van het verbindende stuk blijkt een verrassing te zijn, iets dat ik pas identificeer wanneer ik de gegevens opnieuw doorloop en het in de context van het geheel zie. Dit geheel gaat over de volledige ervaring van de cultuur.

De mensen die ik ontmoette en de vreemde dingen die terloops werden genoemd. Soms kan één zin alles wat anders is zinvol maken. Mensen bestuderen is geen lineair proces.

Het is vaak wazig, dubbelzinnig, levert trage responsen op, maar ik verlaat het veld altijd met het gevoel dat ik iets waarachtigs heb gezien. De realiteit van een plek of een fenomeen dringt later tot me door, niet als een flits van inzicht, maar eerder in het rigoureuze proces van het creëren van betekenis.