Zogenaamde willekeurige misdaden vinden steeds vaker plaats. Mensen die met een wapen door de straten zwerven en willekeurige voetgangers aanvallen, worden gepakt, en sommigen zeggen dat ze de trend volgen en dreigen met moord. Vorige week werden in heel het land 54 mensen, van in de dertig tot in de tienerjaren, gearresteerd door de politie vanwege het plaatsen van berichten over moorddreigingen op online gemeenschappen. De meeste van deze mensen zijn minderjarig en beweren dat het een grap was. Maar de manier waarop deze zaak in real-time wordt gemeld en de termen die worden gebruikt om de daders te beschrijven - zoals zwaardmeester, kleine man - samen met de politieke uitspraken die hun motieven aanvallen, komen overeen met de kreten van slachtoffers en hun families in een gruwelijke realiteit, en kunnen niet zomaar worden afgedaan als internetmemes. Hoe kunnen we dit fenomeen van collectieve woede-uitdrukking die wordt gegenereerd en verspreid via online gemeenschappen verzachten, en waar kunnen we de aanwijzingen vinden?

Socioloog Erving Goffman vergeleek het sociale leven met een toneelvoorstelling. Hij beweerde dat individuen verschillende rollen spelen en een sociaal zelf creëren, afhankelijk van het podium waarop ze optreden, dat wil zeggen de specifieke fysieke omgeving, en het publiek dat hen observeert en reageert. Hij verdeelde het podium in drie soorten:

Ten eerste is het 'toneel' een openbare sociale context met een breder publiek, inclusief vreemden. In dit geval wordt het optreden van een individu afgestemd op duidelijke gewoonten die ook door het publiek worden gedeeld. Bovendien zorgt het besef dat men wordt geobserveerd ervoor dat individuen hun gedrag aanpassen om een ​​negatieve indruk te vermijden. Dit is bijvoorbeeld het geval wanneer men met het openbaar vervoer reist, naar het werk gaat, of vreemden begroet tijdens het werk. Ten tweede verwijst 'achter de schermen' naar meer privéomstandigheden met een kleiner publiek dat bestaat uit mensen die men kent, zoals goede vrienden of collega's. Ook hier gaat het optreden door, maar de rol die men speelt is dichter bij wat het individu als zijn echte zelf beschouwt. Ten derde verwijst 'buiten het toneel' naar een privéruimte zonder publiek en zonder verwachtingen van rolgedrag. Dit is vaak de context waarin individuen hun spanning loslaten en zich gedragen terwijl ze zich voorbereiden op toekomstige sociale optredens.

Hoewel dit perspectief van Goffman is geschreven voor face-to-face interacties, is het nuttig om te begrijpen hoe gebruikers op online gemeenschappen de grens tussen hun echte en virtuele identiteit vaag maken en oplossingen te vinden.

Ten eerste moeten we de huidige realiteit van de veranderende creatie van sociale identiteit erkennen. Jongeren en jongvolwassenen zijn via sociale apps gewend geraakt aan het creëren van hun eigen podia, het aanpassen van hun rollen en uiterlijk, en het monitoren en controleren van hun publiek, zowel op, achter als buiten het podium. Dat wil zeggen, in de online ruimte hoeven ze zich niet te houden aan strikte instellingen, rollen en grenzen tussen de verschillende podia. We moeten erkennen dat ze in een omgeving leven waar de grens tussen realiteit en virtueel gedrag steeds vager wordt, zoals bij live streaming en het delen van hun dagelijkse leven met hun volgers. Alleen dan kunnen we veranderingen zien die nodig zijn, veranderingen die niet zichtbaar zijn vanuit het huidige sociale perspectief waarin we de schuld bij individuen leggen.

Ten tweede moeten we de mogelijkheid voor gebruikers om te bepalen of ze hun persoonlijke informatie openbaar maken, en structurele veranderingen in online gemeenschappen die dit mogelijk maken, overwegen. In de antropologie, maar ook in de geografie en andere disciplines, wordt plaats gedefinieerd als het toekennen van betekenis aan ruimte. 'Plaatsen' waar individuen zinvolle interacties kunnen hebben, kunnen relaties aangaan met interne en externe elementen, maar 'ruimte' heeft de beperking dat deze alleen relaties kan aangaan met de objecten die erin zijn opgenomen.

In veel gevallen blijven online gemeenschappen steken in de rol van 'ruimte', waar individuen slechts gefragmenteerde delen van zichzelf delen die ze verborgen willen houden, en waar eenvoudige en oppervlakkige relaties worden gevormd. Dit heeft zeker waarde op zichzelf, maar we zien nu dat er ook behoefte is aan 'plaatsen' die gebruikersinformatie omvatten als een entiteit die de kaders voor gedrag binnen de gemeenschap toestaat. De alomtegenwoordige suggestie van identiteitsverificatie stuit op talrijke beperkingen in termen van toepasbaarheid. In plaats daarvan kunnen we gebruikers de macht geven om te bepalen in hoeverre ze zichzelf en hun omgeving openbaar maken, wie ze kunnen zien, en hun bereik van interactie met andere gebruikers selecteren. Op deze manier kunnen we gebruikers voorstellen om deel uit te maken van verschillende niveaus van gemeenschappen, door de platforms dienovereenkomstig te ontwerpen.

Het is niet eenvoudig om jezelf volledig online te onthullen, verbonden met je profiel in de echte wereld, maar het is een wereld waar je vertrouwen en kansen kunt krijgen, wat een nieuwe machtsdynamiek creëert. Dat wil zeggen, we hebben systemen nodig die gebruikers meer macht geven over hun beslissingen om zichzelf openbaar te maken.

*Dit artikel is de oorspronkelijke versie van een column die op 7 augustus 2023 in de digitale krant werd gepubliceerd.

Referenties

Moorddreigingen nemen toe... 54 mensen gearresteerd in heel het land

De presentatie van het zelf in het dagelijks leven

Online plaats en persoon-making: Zaken van het hart en zelfexpressie

Cultuur, macht, plaats: Verkenningen in kritische antropologie⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠