Vooronderstelling: Weigering in de realiteit, je moet het gewoon doen.

" Als je zonder schuldgevoel kunt weigeren,
we kunnen het leven echt van ons eigen maken.
" Andrew Matthews

Situatie: Ik ben nu in een vergadering, wacht nog even 30 minuten.

Het was een bericht dat ik kreeg na het melden dat ik 20 minuten te vroeg was aangekomen, aangezien de afspraaktijd bijna was. Zelfs wanneer ik in een vergadering zat op een andere verdieping in hetzelfde café, dacht ik dat ik ze zou storen als ze me zouden zien, dus bleef ik op dezelfde plaats. Maar na een paar minuten na het verzenden van het antwoord "Ja, laat het me weten als je klaar bent", kreeg ik opnieuw een bericht dat de vergadering voorbij was.

De ontmoeting die dag was een afspraak die ik zelf had gepland om de dagelijkse ervaringen van een vriend te horen met wie ik al jaren bekend was over het onderzoeksproject dat toen aan de gang was. Ik controleerde het bericht dat kort daarna arriveerde en ging naar de bovenste verdieping om een ​​gesprek te beginnen.

En daarna bleven er steeds verwarde antwoorden komen. Afhankelijk van de reactie stelde ik mijn best om vragen te stellen en beëindigde ik het gesprek in overeenstemming met die enigszins terughoudende reactie. Ik bedankte hem nogmaals voor het vrijmaken van zijn tijd en verliet de plek. Tijdens de chat die daarna volgde, vertelde de vriend me dat hij zich ongemakkelijk voelde tijdens het gesprek die dag.

Pas toen begon ik alle ongemakkelijke momenten die dag te begrijpen.

Fenomeen: Soms wordt hoffelijkheid geen hoffelijkheid.

Weigeren is eigenlijk een soort superkracht. Omdat het een kans is om jezelf een keuze te geven, hoe klein ook, wanneer je wordt geconfronteerd met situaties die zich rondom je ontwikkelen en wanneer je moet rennen, moet pauzeren, tijdens het proces.

Eerst je eigen gevoelens beschermen

Als de vriend zijn standpunt had kenbaar gemaakt voordat de afspraak definitief was, zou hij niet alleen met zijn ongemakkelijke gevoelens hebben gezeten tot de afspraaktijd. Bovendien zou hij niet hoeven te worstelen met het aanpassen van zijn antwoorden tijdens het persoonlijk gesprek op basis van mijn doelen en intenties die voorafgaand per document waren gedeeld. Voor zover ik weet, vulde de vriend zijn leven al druk met het concretiseren van zijn eigen bedrijf, werk op kantoor, verschillende bijeenkomsten en sport. Als die ene uur durende dialoog hem zo zwaar viel, dan was het duidelijk dat weigeren de beste keuze was voor hem, zelfs als hij een momentje van ongemak moest ervaren.

Weigeren als hoffelijkheid jegens de ander

Ten eerste moest ik een behoorlijke afstand afleggen om op tijd te zijn voor de afspraak die dag. Omdat het een vriend was die me al een paar jaar geleden had uitgenodigd voor zijn houseparty terwijl ik een vreemdeling was die onderzoek deed naar drinkgewoonten en me actief en geïnteresseerd in het gesprek had geholpen, had ik zelfs besloten om andere afspraken af te zeggen om naar die plek te gaan. Daarom verliet ik mijn kantoor vroeg om zijn tijd te waarderen en bracht ik de context van mijn vragen nog preciezer in kaart op de afspraaklocatie waar ik vroeg was aangekomen. Uiteindelijk bleek het aantal aspecten dat ik als onderzoeker kon verifiëren tijdens het gesprek echter zeer beperkt vanwege het ongemak van de andere partij.

Met andere woorden, de beslissing om niet te weigeren, die de vriend als hoffelijkheid beschouwde, werd voor beide partijen een trigger voor ongemakkelijke en niet-productieve tijd.

Gedachte: Wat als ik me meer had gericht op mijn eigen proactieve rol in het moeilijke gesprek?

Douglas Stone, auteur van Difficult Conversation en docent onderhandelingsstrategieën aan de Harvard Law School, legt uit dat er een paar Blind Spots zijn die we ervaren wanneer er een moeilijk gesprek plaatsvindt.

A. Verschillende percepties van dezelfde realiteit

Over het algemeen denken we dat we zelf gelijk hebben. En dat betekent dat de andere partij ook met hetzelfde idee in het gesprek zit. Omdat we niet denken dat we het probleem zijn, denken we dat onze woorden gerechtvaardigd zijn, en we verwachten dat de andere partij ook van mening is dat hun standpunten en meningen rationeel zijn, en zo komen we elkaar tegemoet in de realiteit van het werkelijke gesprek.

B. Onbevestigde aannames over intenties

We nemen tijdens het proberen van een moeilijk gesprek vaak aan dat we de intentie van de andere partij kennen. Onbevestigde intenties bestaan ​​alleen in het hart van de ander, dus tenzij we onze eigen intenties expliciet aangeven, kunnen ze een zaadje van misverstand worden tijdens het gesprek.

C. Emotionele expressies die emoties verbergen

Er zijn momenten waarop we te enthousiast in het gesprek zijn, waardoor ons vermogen om effectief te communiceren wordt aangetast. Vooral wanneer we erg boos zijn, kunnen we onze emoties niet goed overbrengen of kunnen we niet naar de woorden van de ander luisteren. Echter, eerlijke emotionele expressie is de sleutel tot probleemoplossing. Daarom kan het achterhouden van emoties de situatie verergeren.

D. Focus op beschuldigingen

Het is gebruikelijk om je te concentreren op wie de schuld heeft tijdens het ervaren van een conflict. Wie is de slechte? Wie heeft een fout gemaakt? Wie moet zich verontschuldigen? Wie is eigenwijs en heeft het recht om boos te zijn? Focussen op beschuldigingen belemmert het begrijpen van de oorzaak van het probleem, het oplossen van het probleem en het nemen van belangrijke stappen om het probleem op te lossen, waardoor het uiteindelijk inefficiënt wordt.

Met deze elementen in gedachten, zijn hier enkele keuzes die ik en mijn vriend beter hadden kunnen overwegen in die tijd.

• Veilig gesprek creëren

We hebben misschien toen allebei gedacht dat we rekening hielden met elkaars standpunt. Maar er was zeker ook de kans om een ​​gesprek aan te bieden waarin we onze standpunten over de weigering die niet had plaatsgevonden konden delen. Wat als we elkaar toen eens hadden gevraagd wat de situatie van elkaar was om onze wederzijdse respect te bevestigen terwijl we elkaars doelen omarmden?

• Luisteren

De woorden "Probeer eerst te begrijpen, dan pas om begrepen te worden" mogen we nooit vergeten. Wat als we met een meer open en oprechte nieuwsgierigheid naar de vriend waren opgetreden, zodat we eerder zouden kunnen zien hoe hij aarzelde om te antwoorden?

• Toepassing van 'Ik'-boodschappen

Ik antwoordde "Ja, laat het me weten als je klaar bent" op het bericht van de vriend: "Wacht nog even 30 minuten". De vriend heeft mogelijk gedacht: "Zou hij boos zijn of zich ongemakkelijk voelen?" omdat ik mijn standpunt niet duidelijk had gemaakt in de situatie waarin hij nog 30 minuten moest wachten. Vanwege mijn persoonlijkheid vind ik het over het algemeen zinloos om te ruzieën of te vragen in zo'n situatie, dus ik heb mijn gevoelens niet duidelijk gemaakt. Voor mij was de afspraaktijd gewoon mijn normale eindtijd van het werk en aangezien het een vriend was, was mijn basisstandpunt "Het kan gebeuren".

Maar als ik wat duidelijker had laten weten dat ik de situatie van de vriend begreep en dat ik zonder zorgen kon wachten, zou ik de vriend die al met een ongemakkelijk gevoel naar de afspraak was gekomen, niet meer laten nadenken over een "ongemakkelijke situatie".

• Zelfreflectie over wederzijdse bijdragen

Dat is ook de reden waarom ik dit artikel aan het schrijven ben. De ontmoeting die dag en de chatgesprekken die ik na terugkomst thuis had, waren misschien een klein detail in die tijd, maar ze hebben me toch meer beïnvloed dan ik had verwacht. Het was interessant om te zien dat we allebei probeerden om rekening te houden met elkaar, maar we waren toch niet helemaal op ons gemak. Daarom zou ik, als ik de vriend later weer tegenkom, hem ter preventie een keer willen vragen hoe we elkaar tijdens de situatie die we toen samen creëerden, hebben bijgedragen, niet met verwijten, maar met delen.