Google heeft op 3 mei aangekondigd dat het 'passkeys' technologie zal introduceren, waardoor gebruikers gemakkelijk inloggen op apps of websites zonder wachtwoord. Wachtwoordgebaseerde authenticatie is al tientallen jaren de standaard, maar het is een ernstig veiligheidsprobleem omdat aanvallers wachtwoorden van gebruikers kunnen stelen of ze kunnen misleiden om hun wachtwoord te verstrekken via phishingaanvallen. Het passkey-systeem is ontworpen om toegang te krijgen tot gecodeerde sleutels die zijn opgeslagen op apparaten via gezichtsherkenning, vingerafdrukken, schermblokkade-PIN's, enz., om accountverificatie uit te voeren, waardoor het vaak wordt omschreven als een 'einde aan het wachtwoordtijdperk'.

Maar met ingang van 2021, wanneer deze technologie wordt toegepast op 4,3 miljard Google-gebruikers wereldwijd, kan de betekenis ervan niet alleen worden toegeschreven aan de vooruitgang van cyberbeveiliging. Het is ook van groot belang als een katalysator voor een grootschalige verschuiving in de perceptie en de versnelde implementatie van 'het menselijk lichaam' als digitaal verificatiegereedschap. Het integreren van de unieke fysieke kenmerken van een individu in gegevensbeheer is een technologische prestatie, maar het is ook belangrijk om te erkennen dat het fysieke bestaan ​​van een individu een digitaal symbool wordt, wat de basis creëert voor de mogelijkheid van ongebreidelde controle over individuen in de echte wereld.

In december vorig jaar kwam een ​​vrouw in Iran aan voor werk in een overdekt pretpark, maar haar foto zonder hijab werd verspreid op sociale media, waardoor het pretpark werd gesloten en het openbaar ministerie een onderzoek startte. Een verantwoordelijke van een Iraanse overheidsinstantie verklaarde in een interview met lokale media dat de nationale identiteitsdatabase en gezichtsherkenningstechnologie kunnen worden gebruikt om 'ongepaste en abnormale bewegingen te identificeren' om individuen te identificeren en boetes op te leggen of arrestaties te verrichten. Stephen Feldstein, voormalig expert in toezicht bij het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, schreef in zijn boek 'The Rise of Digital Repression' dat 61 landen van de 179 die hij gedurende 8 jaar had onderzocht, gezichtsherkenningstechnologie gebruikten, wat meer is dan voor elke andere digitale bewakingstechnologie.

Daarom is het noodzakelijk om twee contexten te vragen over de waarde van toekomstige technologie die bedoeld is om het menselijk lichaam rechtstreeks te controleren. Ten eerste, hoe kunnen we de vaardigheden van individuen versterken en uitbreiden? Ten tweede, hoe kan de betekenis van het menselijk lichaam veranderen in de bredere context van globalisering, digitalisering en de hyperkapitalistische samenleving?

Paradoxaal genoeg is de 'uniciteit van het menselijk lichaam' de enige maatstaf waarmee deze vragen kunnen worden beantwoord. De zintuiglijke vermogens van het lichaam stellen ons in staat om de wereld holistisch waar te nemen en aanpassingsvermogen en kennis te ontwikkelen door blootstelling aan nieuwe situaties en herhaling van vergelijkbare situaties. De woorden van de filosoof Michael Polanyi, "We weten meer dan we kunnen zeggen", bevestigen dat menselijke kennis niet alleen niet kan worden gemeten, maar ook dynamisch en contextueel is, wat onbegrijpelijk is voor machines.

Mensen ervaren geluk door te besluiten te lachen, zelfs in sombere omstandigheden, en verlichten hun angst door te bewegen en te wandelen. Leren door het lichaam biedt intense ervaringen die verbeeldingskracht of cognitie overstijgen, wat de perceptie en houding van mensen beïnvloedt. Hans Moravec, een Amerikaanse robotica-ingenieur, erkende de paradox dat hoewel computers mensen in schaken kunnen verslaan of sneller gegevens kunnen analyseren dan de beste wiskundigen, robots de neiging hebben om 'perceptie' en 'manipulatie met de handen' te laten zien op een relatief laag niveau, wat suggereert dat robots nog steeds de neiging hebben om de vaardigheden van mensen te benaderen.

Het menselijk lichaam wordt steeds meer onderdeel van het domein van data. Zoals Donna Haraway, een wetenschapsfilosoof, en andere cultuurtheoretici eind jaren negentig verklaarden, gaat de cyborgisering van de mensheid met volle kracht vooruit. Technologie komt steeds dichter bij ons lichaam en onze huid, belooft een 'beter mens' te creëren, maar maakt ons tegelijkertijd afhankelijk van nieuwe apparaten, waardoor technologie ongekende toegang krijgt tot onze dagelijkse handelingen en relaties. Daarom is het belangrijk om corrigerende maatregelen te implementeren om de privacy van individuen te beschermen en potentieel misbruik van technologie te voorkomen. Ook moet rekening worden gehouden met de potentiële impact van het gebruik van het menselijk lichaam als een digitaal verificatiegereedschap, namelijk het risico om de autonomie en zelfbeschikking van mensen te verminderen.

We leven in een tijd waarin we vaak verhalen horen en vertellen over hoe machines en kunstmatige intelligentie de wereld voor altijd zullen veranderen. Maar tegelijkertijd moeten we onthouden dat onze fysieke realisatie door middel van ons lichaam het voor kunstmatige intelligentie moeilijk maakt om menselijke intelligentie te repliceren.

We moeten instinctiever en minder intellectueel zijn, de wereld intrekken en meer ervaren met ons lichaam en onze zintuigen. Door dit te doen, zullen we de uniciteit van het menselijk lichaam beter begrijpen in een wereld die steeds digitaler wordt en zullen we ons als mens beter realiseren wat onze waarde is.

* Dit is een originele tekst van hetColumn in de Koreaanse krant Electron Timesvan 8 mei 2023.

Referenties

Het begin van het einde van wachtwoorden ... Google introduceert passkeys

Iran zegt dat gezichtsherkenning vrouwen zal identificeren die de wetten over hijab overtreden

De opkomst van digitale repressie: hoe technologie macht, politiek en verzet vormgeeft

De paradox van Polanyi

De kracht van niet denken⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠