Moim zawodem jest przeprowadzanie wywiadów z ludźmi.

Na zlecenie firm lub organizacji opracowuję tematy do zbadania i przez kilka tygodni badam codzienne życie ludzi. Zebrane dane zapisuję w formie raportów lub udostępniam w formie warsztatów, aby pomóc „klientowi”, czyli osobom, które są obiektem badań, zrozumieć „rzeczywisty świat”. Moja praca jest potrzebna przede wszystkim przed uruchomieniem wieloletnich kampanii marketingowych, w których inwestuje się miliardy, a także w sytuacjach, gdy mimo ponoszenia znacznych kosztów przez wiele lat nie osiąga się pożądanych wyników lub pojawiają się straty.

Moim głównym zadaniem jest bezpośredni kontakt z ludźmi, dlatego w obecnej sytuacji, gdy koronawirus sparaliżował cały świat, projekty są opóźnione lub trzeba je odłożyć na później. Z tej okazji postanowiłem podzielić się osobistymi przemyśleniami na temat własnego rozwoju, a konkretnie doświadczeń zdobytych od początku 2017 roku, które w większości były szalone i pełne porażek, ale pozwoliły mi również odnieść kilka niewielkich sukcesów.

Szczerze mówiąc, bałem się dzielić tymi przemyśleniami. Choć byłem pewien swojego kierunku, brakowało mi doświadczenia, a różne spojrzenia na branżę tylko potęgowały moje wątpliwości. Jednak aby iść naprzód, chciałem opowiedzieć o tym, co mnie dręczyło, o tym, co chowałem w sobie i o czym nie mówiłem głośno.

Jak zawsze, nie wiem, jak daleko zajdę tym razem. Ale spróbuję.