Słuchanie wymaga czegoś więcej niż tylko rejestrowania dźwięków. Oznacza to ich dekodowanie, od najbardziej wyraźnych po ciche i niejasne.
Głębokie słuchanie oznacza dość długie skupienie się na tym, co nieznane, aż do momentu, gdy coś wyróżni się jako znaczące, podobnie jak nauka nowego języka wiąże się z budowaniem wrażliwości na interakcje słów i gesty, które nadają rytm kulturze.
W mojej pracy słuchanie nie jest bierne. Podejmowanie ryzyka, aby uzyskać prawdziwe odpowiedzi. Kluczem dla mnie było nauczenie się, jak zachować rolę osoby z zewnątrz i jednocześnie będącej częścią grupy. Zdobycie czyjegoś zaufania, utrzymanie rytmu rozmowy.
A jednocześnie możliwość zrobienia kroku wstecz, aby zinterpretować sondę i usłyszeć to, czego nie mówi się. Najbardziej ekscytującą częścią pracy jest jej dynamiczny element. Podróżując po świecie, doświadczam raz po raz, jak nasze hipotezy są obalone.
Krytycznym czynnikiem łączącego elementu okazuje się być niespodzianka, coś, co identyfikuję dopiero po przejrzeniu danych i zobaczeniu ich w kontekście całości. Całość ta dotyczy całego doświadczenia kultury.
Ludzie, których spotkałem, i dziwne rzeczy, o których wspominano przy okazji. Czasami jedno zdanie może sprawić, że wszystko inne nabierze sensu. Studiowanie ludzi nie jest procesem liniowym.
Często jest nieostre, niejednoznaczne, przynosi powolne odpowiedzi, ale zawsze opuszczam teren z poczuciem, że zobaczyłem coś prawdziwego. Rzeczywistość miejsca lub zjawiska uświadamia mi się później, nie jako błysk olśnienia, ale raczej w rygorystycznym procesie tworzenia znaczenia.
Komentarze0