“It’s a flex to spend 12 hours in the office and post about it online. But it’s also a flex to spend five hours a day at the gym and to let everyone on Instagram and TikTok know.”

"ทำงานที่ออฟฟิศ 12 ชั่วโมง แล้วโพสต์ลงออนไลน์น่ะคือการอวด แต่การออกกำลังกายที่ยิม 5 ชั่วโมงต่อวัน และบอกให้ทุกคนในอินสตาแกรมและติ๊กต็อกรู้ก็เป็นการอวดเช่นกัน"

นี่คือข้อความจากนักวิจัยคนหนึ่งที่เข้าร่วมโครงการชาติพันธุ์วิทยาที่มุ่งเป้าไปที่วัยรุ่นชาวอเมริกันและไนจีเรียเพื่อทำความเข้าใจวัฒนธรรม อินเทอร์เน็ตของ Gen Z สำหรับ บริษัท ในภาคเทคโนโลยีทางสังคม

การแชร์ภาพตัวเองขณะทำงานบนโซเชียลมีเดียนับว่าเป็นการอวด...

การระบาดใหญ่ของโคโรนาไวรัสและการลาออกจากงานโดยสมัครใจที่เพิ่มขึ้นหลังจากนั้น ทำให้หลายคนที่พึ่งพาเงินเดือน ต้องตั้งคำถามกับ “ความหมายของการทำงานที่เปลี่ยนแปลงไป” ในเกาหลีใต้ช่วงนั้น มีเมนเทอร์บางคนที่ประสบความสำเร็จ และสร้างช่อง YouTube เกี่ยวกับการ “ทำเงินได้เดือนละ 10 ล้านวอน” เยอะมาก

แต่ในช่วงเวลานั้น คำถามที่สำคัญสำหรับเราก็คือ

• ไม่ได้เกี่ยวกับการที่ “เราจะหาเงินได้มากขึ้นผ่านการทำงานหรือไม่” แต่เป็น

(การทบทวนการตอบแทนซึ่งกันและกันที่สนับสนุนความทุ่มเทในการทำงาน และวิธีการใหม่ในการทำให้การทำงานมีความหมาย)

• “เราจะสร้างเงื่อนไขชีวิตที่ต้องการได้ภายในเวลาจำกัดหรือไม่” ผมคิดว่าคำถามนี้เปลี่ยนไป

(ไม่ใช่ความอิสระจากงาน แต่เป็นความอิสระในการสร้างเงื่อนไขชีวิตของตนเอง วิธีการใหม่ในการกำหนดชีวิตของตนเอง)

นั่นหมายถึงการเปลี่ยนแปลงมาตรฐานของความอิสระจากการทำงาน น้ำหนักของการทำงานในชีวิตที่เคยเป็นส่วนสำคัญ อาจจะลดลงจนแทบจะไม่จำเป็นต้องพูดถึง work-life balance อีกต่อไปดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น

เกี่ยวกับทฤษฎี Anti-work นี้ นักชาติพันธุ์วิทยาได้ดำเนินโครงการข้างต้นด้วยสมมติฐานดังต่อไปนี้

• ทำไมเราต้องสมมติว่าทุกงานมีความหมายในตัวเอง
• เพราะมีรากฐานมาจากแนวคิดและสถาบันที่กว้างขวางที่นักทฤษฎีสังคมเรียกว่า “สังคมแรงงาน”
• นักปรัชญา อังเดร กอร์ตซ์ ปี 1980 คนๆ หนึ่งที่ทำงานน้อยมากหรือไม่ทำงานเลย ทำตัวเป็นปฏิปักษ์ต่อผลประโยชน์ของพลังงานของ ชุมชน ดังนั้นจึงไม่มีสิทธิ์เป็นสมาชิกของชุมชน

หลังจากการสำรวจภาคสนาม พบว่ามีการเปลี่ยนแปลงแนวโน้มดังต่อไปนี้

• คนหนุ่มสาวจำนวนมากเริ่มตั้งคำถามกับสถาบันดั้งเดิม เช่น ครอบครัวและรัฐบาล
• พวกเขาเรียกตัวเองว่า Soro Soke generation (คนรุ่นที่กล้าพูด)
• การแสดงความคิดเห็นต่อหน้าพ่อแม่ในยุคก่อนถือเป็นเรื่องไม่สุภาพ แต่เทคโนโลยีทำให้การแสดงความคิดเห็นเป็นไปได้
• “อาหาร” และ “สุขภาพ” เป็นเกณฑ์หลักในการเข้าถึงชีวิตที่ดี ซึ่งมักจะรวมถึงการทำงานน้อยหรือไม่ทำงานเลย แต่กินดี และมีชีวิตที่ดี

การเปลี่ยนแปลงน้ำหนักไปสู่คำถามเกี่ยวกับ “ชีวิตที่ดี” คืออะไร

แน่นอน ผลการวิจัยนี้จำกัดอยู่ที่คนหนุ่มสาวบางส่วนในสหรัฐอเมริกาและไนจีเรียเท่านั้น แต่ในอีกแง่หนึ่ง ก็ดูเหมือนจะคล้ายคลึงกับภาพลักษณ์ ของคนทำงานรุ่นมิลเลนเนียลและเจนซีที่เราเห็นกันบ่อยในสื่อ เช่น สื่อข่าว YouTube และอื่นๆ

บางที เนื้อหานี้อาจเป็นพื้นฐานที่ดีในการตั้งคำถามกับตัวเองและเพื่อนร่วมงาน ก่อนวันแรงงานในวันพรุ่งนี้ก็ได้

“เรากำลังใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอยู่หรือเปล่า?”

Source:
Jobs Not To Be Done: Anti-Work Theory and the Resilience of Mutual Aid⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠