ภาพยนตร์สยองขวัญของไทย Lang-Jong เขียนโดย Na Hong-jin ผู้กำกับภาพยนตร์ The Wailing และเขายังได้เข้าร่วมในฐานะผู้อำนวยการสร้าง

เรื่องราวเกี่ยวกับวิญญาณชั่วร้ายที่เข้าสิงร่างของ "มิง" หญิงสาวธรรมดาๆ เนื่องจากบาปกรรมที่บรรพบุรุษของเธอได้ก่อขึ้น แต่หลังจากภาพยนตร์เปิดตัว กลับได้รับคำวิจารณ์มากมายว่าภาพยนตร์นี้มีฉากรุนแรงที่ไม่จำเป็นและรู้สึกไม่ดีเลย ฉันเองก็เคยไปดูภาพยนตร์เรื่องนี้ในโรงหนังหลังจากที่มันเปิดตัว แต่เนื่องจากเทคนิคการถ่ายทำแบบมือถือที่ไร้ความคิดแบบนี้ ทำให้ฉันปวดหัวอย่างรุนแรงจนต้องออกจากโรงหนังกลางเรื่อง ฉันไม่เคยประสบ กับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน

แต่ความจริงแล้ว ฉากที่ทรงพลังที่สุดในภาพยนตร์เรื่องนี้สำหรับฉันคือฉากที่ "มิง" กำลังคุยเรื่องช่างภาพและหมอผีในออฟฟิศ

ฉากหลังของออฟฟิศที่สดใส มีแสงแดดส่องเข้ามา ผนังสีขาวเป็นหลัก มีประกาศสีชมพูเป็นจุดเด่น และที่สำคัญที่สุดคือรอยยิ้มสดใสของหญิงสาววัย 20 ความไร้เดียงสาของเธอนั้นเป็นตัวแทนของคนที่เราพบเห็นในชีวิตประจำวัน ฉากนี้ทำให้การกระทำของ "มิง" ที่น่ากลัวและโหดร้าย มากขึ้นเรื่อยๆ ในภายหลัง

นอกจากนี้ ฉากนี้ยังทำให้เรารู้ว่าคนที่นั่งยิ้มอยู่หน้ากล้อง แท้จริงแล้วเป็นลูกสาวและครอบครัวที่น่ารักของใครบางคน "มิง" ที่สร้างความ น่าสยดสยองให้กับทั้งเรื่อง และคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ จับแขนขาของเธอไว้ คือญาติและครอบครัวของเธอ และวิญญาณชั่วร้ายที่สิงอยู่ในร่างของ "มิง" เป็นผลมาจากกรรมที่บรรพบุรุษของเธอได้ก่อไว้

มันทำให้ฉันนึกถึงการทดลองการละเมิด

ในสาขาจิตวิทยาสังคม การทดลองการละเมิด (Breaching Experiment) เป็นการละเมิดกฎเกณฑ์และแนวคิดทางสังคมทั่วไป เพื่อ เน้นให้เห็นบริบทของปฏิสัมพันธ์ทางสังคมอย่างชัดเจน

ลองนึกถึงสถานการณ์ที่คุณเข้าคิวสั่งกาแฟที่ร้านกาแฟในตอนเช้า และมีคนแซงคิวคุณเพื่อสั่งเมนูของตัวเองกับพนักงาน ในเวลานั้น เรา จะตระหนักถึงบรรทัดฐานทางสังคมที่ฝังรากลึกในชีวิตของเรามากแค่ไหน และจะตัดสินใจว่าจะตอบสนองอย่างไร นอกจากนี้ เรายังตระหนัก ว่าเราเป็นสิ่งมีชีวิตทางสังคมที่ได้รับอิทธิพลอย่างมากจากโลกที่เราดำรงอยู่

ความจริงแล้ว เป็นการแสดงออกถึงความสำคัญของแต่ละบุคคล

Lang-Jong เป็นภาพยนตร์สยองขวัญสำหรับฉัน แต่ความสยองขวัญนี้ไม่ได้มาจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจากผี แต่เป็นการตระหนักว่า คนที่เรามีปฏิสัมพันธ์ด้วย เป็นสิ่งมีชีวิตที่ออกมาจากโลกนี้ และถูกผูกติดอยู่กับสายเลือดที่มองไม่เห็นของครอบครัวมากมาย

สรุป: ฉันรู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่และเริ่มต้นวันใหม่ ตลอดจนการจบวันนั้น เป็นสิ่งที่น่าทึ่ง และฉันรู้สึกว่าเราควรมีความรับผิดชอบต่อ ปัจจุบันของตัวเอง