Ben bir tasarımcı veya UX araştırmacısı değilim. Ancak, bir soruşturma gazetecisi olarak sahada deneyime sahibim, bu nedenle kurumsal konuların fenomenolojik dönüşümünü ve etnografik düşünceyi kullanarak kuruluş içindeki paydaşlarla empati kurmaya çalıştım. Yapay zekânın işletme uygulamalarındaki hızla artan kullanımıyla, bu bakış açısının ve insanları anlama çabasının, stratejik olarak kurum içinde yer edinmesinin her zamankinden daha önemli bir an olduğuna inanıyorum.

Bugün, iş ortamında tanık olduğum değişiklikleri ve buna karşılık olarak düşündüğüm ve uyguladığım kişisel düşünceleri paylaşarak, sahada benimle benzer roller üstlenenlerin empati kurabileceği gözlemleri sunacağım.

1. Kimse 'stratejimizi' istemez.

Bu biraz abartılı bir ifade olabilir, ancak keşfettiğim bilgileri iletme biçimini veya sürecini göz önünde bulundurursak, bu en faydalı başlangıçtır. Birçok paydaş, kendi işlerindeki deneyimleri ve rolleri aracılığıyla stratejik içgörüler sağladıklarını düşünür. Bu nedenle, diğerlerinin sadece bir araştırmacı veya araştırmacı olmaları nedeniyle stratejik olarak önceliklendirmemiz için bir neden yok. Bu nedenle, katıldığımız araştırma sürecine ve sonuçlarına odaklanarak, içgörülerimizin önceliklendirildiğini varsayarak ve bir konuşmaya başlarsak, kibirli görünebilir ve proje boyunca etkisi kurmak veya uygulamak için başarısız olabiliriz.

Daha ziyade, ilk olarak, hedeflediğimiz kitlenin duygularını iletmek için mesajcı rolüne odaklanmak, daha uyumlu bir ilişkiye yol açmak için daha iyi bir seçenek olabilir.

2. 'Tüketicinin' sesi yeterli değil.

Yıllık pazarlama kampanyası planlamasının öncesinde, ürünün temel tüketicileriyle ilgili araştırma sonuçlarını sunduğumuzda ve toplantı odasındaki ışıkları açtığımızda, sessizlik hala canlı. Projenin arka planını doğruladık ve hedef müşterinin hayatıyla ilgili soruların ürünün değerini ortaya koyan anlarla bağlantılı olduğunu yeterince açıkladığımıza inanıyorduk. Ancak, sürece çok fazla odaklandığımız için, uygulama ekibinin temel planlama yönünün ve mesajının yerleştirildiğini yeterince fark etmedik.

Özetle:

Araştırmanın ne kadar titiz bir şekilde yürütüldüğü veya içgörülerin nasıl elde edildiği hiçbir şekilde önemli değildi. Projenin paydaşlarının kendi bakış açılarından bunu anlayabilmelerinin bir yolu yoksa, onlarla empati kuramayacağımız anlamına gelir ve bu kör noktayı tespit etmek bizim en önemli rolümüz.

Peki, çıktıyı nasıl iletebiliriz?

1. Hikaye aracılığıyla içgörüleri içselleştirmelerine yardımcı olun.

Genel anlatının doğrulanması, çeşitli paydaşların yorum farklılıklarını en aza indirmeye yardımcı olur. Buraya, videolar veya fotoğraflar gibi sonuçların hangi biçiminin paydaşların kendi işleri hakkında içgörüleri diğerleriyle paylaşmalarına yardımcı olacağını belirlemek için sağlanan içgörüleri de ekleyebiliriz.

2. Kısa ve öz bir şekilde yazın.

Ekibin içgörüleri hızlı bir şekilde benimsemesi ve bunları uyguladıkları işleri yürütmek için yardımcı olabilecek somut materyalleri sağlamak önemlidir. Araştırma konusu ile ilgili dünya ekosistemini, ekosistem içindeki genel akışı ve uygulanabilir fırsatları tanımlamaya yardımcı olabilecek basit görsel diyagramlar, çerçeveler göz önünde bulundurulabilir. Ayrıca, ürün farklılaşma unsurlarını belirlemek için pazar koşulları ve rakip ürün özellikleri hakkında kısa açıklamalar da eklemek etkili olabilir.

3. İş durumuna göre yaklaşın.

Ekibin bizim süreçlerimize uyum sağlamak için odaklandıkları iş akışını durdurmaları için baskı uygulamak yerine, işlerinin hangi aşamada olduğunu doğrulayın, öncelikleri, kısa vadeli ve uzun vadeli hedefleri belirleyin ve şu anda neyin ilerlemeye enerji katabileceğini ve itici güç sağlayabileceğini anlamaya çalışın. Daha sonra, içgörüleri yeniden inceleyin, bunları alt kümelere ayırın ve paydaşlar için en yararlı çıktı biçiminin ne olabileceğini, içgörüleri buna göre yeniden düzenlenebileceğini göz önünde bulundurun.

Sonuç olarak, çıktıyı özetlemek ve acil ilgililiğe öncelik vermek. Bu, bizim için en önemli endişe ve bu işi iyi yapmamız gereken şeyin özüne daha yakın görünüyor.