- De volgorde van wederzijdse erkenning: een ervaring voor de jeugd - 1
- Dit artikel analyseert de oorzaken van misverstanden tussen generaties aan de hand van een voorbeeld van mislukte communicatie tussen een 40-jarige beroemdheid en een 20-jarige vrouw. Het wijst erop dat de illusie van 'begrip', zonder rekening te houden
Vervolg van deel 1...
Gedachte: als je je allereerst realiseert dat dit je eerste leven is
Het is weliswaar onderzoek in Amerika, maar het bleek een verband te hebben met de schaamte van de ouders bij het zoeken naar bijlesleraren voor hun kinderen . De identiteit als ouder is onlosmakelijk verbonden met het succes en het falen van het kind. De angst dat slechte cijfers van het kind een signaal zijn van hun eigen falen als ouder, dat ze hun rol niet goed vervullen, was de betekenis. Misschien herinneren ze zich wel momenten waarop ze hun verlangens, door financiële of educatieve verschillen, moesten opgeven. Misschien probeerden ze via die ene jonge vrouw in de twintig, als ouder, senior, of als oudere voorbijganger, hun spijt tegenover hun vroegere zelf uit te drukken, de kans die ze toen misten.
Het punt is dat de echtheid, intentie en inhoud van degene die het verhaal vertelt, niet de kern van de zaak is. Het gaat er uiteindelijk om dat de richting van het gesprek niet naar mij, maar naar het leven van de ander is gericht. Het spijt me dat ik de ander niet heb geobserveerd en gewacht. Ik denk dat die rust juist de houding is die volwassenen in deze tijd zouden moeten bezitten en tonen.
We leven allemaal voor het eerst. Het was mijn eerste keer in mijn twintig, veertig en als ouder. Ik denk dat er geen begrip nodig is en dat er geen begrip hoeft te worden gevraagd. Het lijkt meer op zelfreflectie, zodat je iets kunt laten zien aan anderen.
Ik heb het uitgebreid opgeschreven, maar ik deelde soortgelijke inhoud direct in de betreffende chatroom. Ik was erg nerveus en mijn handen trilden. Gedurende de hele tijd dat ik de prestaties van een beroemdheid van rond de 40 zag, dacht ik: "Heb ik ooit echt zo wanhopig gewild dat ik diens beste vriend was? Ik wil dit gesprek nu meteen beëindigen." Aan de andere kant vroeg ik me af of ik niet hetzelfde was als die persoon op het moment dat ik besloot deel te nemen aan het gesprek.
Ik deelde dus haastig de boodschap: "We moeten eerst onszelf afvragen of we het recht hebben om zo gemakkelijk te oordelen." Daarna zat ik een tijdje verdoofd. En toen ontving ik een bericht dat me hielp om spijt en zorgen te stoppen.
Wat van mijn onvolmaakte verhaal werd door haar als een waardevolle ervaring beschouwd? En kan ik nu, terwijl ik dit schrijf, zeggen dat ik er goed over voel? De storm van gedachten begon weer.
Reacties0