Dit is een door AI vertaalde post.
De volgorde van wederzijdse erkenning: je moet het ervaren als je jong bent - 2
- Taal van de tekst: Koreaans
- •
-
Referentieland: Alle landen
- •
- Leven
0000-00-00 00:00:00
Selecteer taal
Samengevat door durumis AI
- Ik had een diepgaand gesprek over de angst van ouders over het succes en falen van hun kinderen en het ondoordachte oordeel over vrouwen in de twintig, wat leidde tot zelfreflectie en diepgaand begrip. In dat proces deelde ik eerlijk mijn twijfels en spijt.
- De wens van de oudergeneratie om hun eigen woorden tegen hun vroegere zelf te zeggen aan mensen in de twintig, en de ervaring van de auteur om naar zichzelf te kijken, creëren een gevoel van empathie voor de moeilijkheden en groei die we in elk stadium van het leven tegenkomen.
- De auteur vertelt over haar ervaringen terwijl ze reageert op de populariteit van een 40-jarige entertainer, wat aanleiding geeft tot reflectie over communicatie en begrip tussen de generaties van twintigers en veertigers.
Vervolg van deel 1...
Gedachte: als je je realiseert dat het je eerste leven is
Hoewel het onderzoek in Amerika is uitgevoerder werd een verband gevonden tussen het vinden van extra docenten voor kinderen en de schaamte van de ouders . De identiteit als ouder is onlosmakelijk verbonden met het succes en falen van een kind. Dit betekent dat kinderen die slecht presteren op school voor ouders een signaal zijn dat ze hun rol als ouder niet goed vervullen, waardoor ze bang zijn om te worden beoordeeld. Misschien herinneren ze zich momenten in hun eigen leven waarin ze hun verlangens door geld en opleiding moesten opgeven, wat hun als ouders, mentoren en oudere mensen de kans ontnam om hun eigen kansen te grijpen. Misschien probeerden ze de enige jonge vrouw in hun omgeving te vertellen wat ze zelf in hun jongere jaren wilden zeggen, maar niet konden zeggen.
Het punt is dat de echtheid, intentie en inhoud van de boodschap die de spreker wil overbrengen, niet het belangrijkste zijn. Uiteindelijk gaat het om het feit dat de richting van het gesprek niet naar de spreker zelf is gericht, maar naar het leven van de ander. Daarom is het spijtig dat de ander niet werd bekeken en gewacht. Deze kalmte is juist de houding die volwassenen in deze tijd zouden moeten hebben.
We leven allemaal ons eerste leven. We waren allemaal voor het eerst twintig, veertig en we hebben allemaal voor het eerst de rol van ouder ervaren. Daarom hoeven we elkaar niet te begrijpen en hoeven we elkaar niet te begrijpen. In plaats daarvan is het meer een kwestie van reflectie op jezelf om vooruit te komen, wat te laten zien aan anderen.
Ik schreef veel, maar ik deelde al vergelijkbare inhoud direct in de chatroom. Ik was erg gespannen en mijn handen trilden. Terwijl ik naar de prestaties van een andere beroemdheid in de veertig keek, dacht ik: "Heb ik ooit in mijn leven zo echt gewild dat ik bevriend was met die persoon, dat ik meteen wilde ophangen? " En ik vroeg me af of ik anders was toen ik aanbood om mee te doen aan het gesprek.
Ik deelde onbewust de boodschap: "We moeten eerst onszelf afvragen of we het recht hebben om zo gemakkelijk te beoordelen." Daarna zat ik een tijdje te staren. En toen kwam er een berichtje dat me hielp om spijt en twijfel te overwinnen.
Wat was er voor deze persoon dankbaar in mijn onvolledige verhaal? En ben ik trots op mezelf terwijl ik dit schrijf... De gedachtestorm begon opnieuw.
