Premisse: zelfkritiek voor een gezond zelf?

"Als je iets belangrijks wilt bereiken, is zelfgenoegzaamheid een verschrikkelijke valstrik.
" Amancio Ortega ZARA-oprichter

Situatie: tientallen deelnemers in de dertig, veertig en vijftig VS één spreker van twintig

Het was eigenlijk gênant. In een Clubhouse-kamer, een op audio gebaseerd sociaal mediaplatform dat is gemaakt met het thema dat generatiekloven moeilijk zijn, met wederzijds begrip en reflectie van beide standpunten, waren de werkelijke sprekers die hun mening gaven in de verhouding van tientallen tot één. De enige vrouw van twintig die de moed had om te spreken, probeerde in deze ongelijke situatie haar eigen mening te uiten met respect, terwijl ze tegelijkertijd worstelde om haar bedoelde boodschap te behouden in het stroomversnellende tempo van de reacties van oudere mensen die af en toe tussenbeide kwamen.

Toen kwam de deelnemer die deze onbalans naar een nieuw hoogtepunt bracht: een bekende artiest van in de veertig. De vrouw van twintig die uitlegde waarom de communicatie met haar ouders of haar superieuren op het werk zo moeilijk is, leek even haar adem in te houden. Zelfs als je alleen in je eigen ruimte aan een gesprek deelneemt met behulp van je stem, in een situatie waarin tientallen mensen live luisteren naar je opmerkingen, is het moeilijk om een ​​mening te presenteren namens de generatie van twintigers en om je argumenten logisch te verdedigen tegenover de verschillende reacties van volwassenen die geen schijn van stoppen willen tonen. Op dat moment, na die korte stilte waarin ze haar volgende opmerkingen leek te formuleren,

"Ik begrijp het helemaal. Dus... wil je dit zeggen?"

Hij bleef proberen alles wat er tot nu toe was gezegd, te vereenvoudigen met het standpunt van twintigers, om het te gelijk te stellen met zijn ervaringen en het gevoel dat hij had in het proces dat hij had doorstaan. Hij voegde daaraan toe zijn ervaringen als artiest in zijn tienerjaren en twintigerjaren, de inhoud van het boek dat hij onlangs had gelezen en concludeerde: "Toch denk ik dat je veel moet ervaren in je twintigerjaren. Dus wees niet bang om te botsen met dingen, probeer dingen uit. Geef nooit op. Ik steun je." Zijn bewering leek behoorlijk oprecht. Na die overdracht van het spreekrecht volgde een samenvatting en bevestiging door de gastheer van de kamer, een man van in de veertig, vijftig. De vrouw van twintig bleef stil. "Nu begrijp ik ook het standpunt van de jongere generatie. Het is geweldig dat er zo'n kans is om openhartig te praten. Ik ben erg dankbaar voor de gastheren die dit hebben georganiseerd", volgde de opmerking van de volwassenen. De vrouw van twintig, die al meer dan tien minuten luisterde, begon voorzichtig te spreken.

"Uhm... Ik heb het gevoel dat de boodschap die ik wil overbrengen... anders wordt overgebracht dan wat ik denk..."

"Oh ja? Wat dan..."

"Wat ik wilde zeggen..."

Daarna kwam er weer een moment van stilte en de bekende artiest van in de veertig pakte die stilte weer op.

"Ik begrijp het helemaal. Dus..."

Zo begon die herhaling weer.

Fenomeen: empathie voor wie? Is het oordeel dat je de ander begrijpt terecht?

Het fenomeen dat generatiekloven moeilijk zijn, was al in die chatroom live te zien.

De illusie van 'begrip'. Een onmogelijk doel voor de mens

De uitdrukking 'begrip' komt vaak voor in conflicten in veel relaties, zoals: "Ik dacht dat je me zou begrijpen", "Je had me moeten begrijpen" en "Ik begrijp je". Dit is gebaseerd op de aanname dat je 'iets kunt begrijpen', waardoor het een onvolledige basis wordt voor de verwachtingen en de rechtvaardiging van het conflict met betrekking tot de ander.

Maar mensen kunnen mensen nu eenmaal niet begrijpen. Volgens Heidegger is de mens een geworpen wezen. We wisten niet dat we geboren zouden worden in een land als Zuid-Korea, in twee verschillende werelden, namelijk het gezin dat door onze ouders is gecreëerd. Toen we wakker werden, moesten we ons aanpassen aan de bestaande wereld van de natie, de wereld van het gezin, de regels, waarden en disciplines die ze creëren, en terwijl we opgroeiden, ontdekten we onszelf door de tijd die we doorbrachten met de verschillende mensen die we tegenkwamen op scholen, op het werk, in gemeenschappen, en ervaren we onze eigenheid op een verschillende manier in die omgevingen. Daarom is het beste wat de mens kan doen niet 'begrijpen', maar 'voortdurend proberen te begrijpen'.

In consultingprojecten is de belangrijkste stap in het beginproces om duidelijk te erkennen wat beide partijen weten en niet weten. De voorwaarde dat beide partijen hun huidige situatie erkennen en accepteren, is de basis om problemen sneller en efficiënter te concretiseren en oplossingen te vinden. Ook in relaties is het begin met "Je weet het toch?" een aanleiding tot onenigheid. Het maskeert de aanwijzingen voor onenigheid, en naarmate het proces dieper gaat, vergroot het de scheuren alleen maar, waardoor het alleen maar leidt tot een situatie waarin de emotionele kloof te diep is om terug te draaien.

Het is daarom juist in die zin dat je de dialoog moet beginnen met "Ik begrijp de ander niet", en in plaats van te proberen een oordeel te vellen en te beoordelen dat onmogelijk lijkt, zal het na verloop van tijd duidelijker worden en zullen meer kansen ontstaan ​​om de ander te begrijpen dan voorheen.

Ik vraag me af of de artiest van in de veertig, de gastheren, en degenen die meededen aan het gesprek vanuit het standpunt dat ze relatief oud waren, zich niet realiseerden dat de aanname dat ze de situatie van de vrouw van twintig kenden, haar al een last oplegde voordat het gesprek zelfs maar begon, of dat ze niet per ongeluk een oncomfortabel gevoel van spanning creëerden in de situatie waarin ze antwoorden moest geven en haar mening moest delen.

Advies, begint het met toestemming of verzoek van de ander?

De eerste stap in een relatie waarin je om advies vraagt ​​en advies geeft, is om elkaars toestemming te bevestigen. Het begin van het advies is altijd een evaluatie van de situatie van de ander. Evaluatie is in principe geen aangename ervaring. Bovendien is een evaluatie van de ander die is gebaseerd op verdraaide en onvolledige informatie, bijna altijd in strijd met het oorspronkelijke doel en leidt het alleen maar tot ongemakkelijke spanningen.

De vrouw van twintig probeerde alleen maar haar standpunt te verduidelijken in reactie op een verzoek van de volwassenen. De artiest van in de veertig verbrak echter die stroom bewust en deelde zijn eigen mening, die volgens hem oprecht was, maar mogelijk ongepast of onnodig was vanuit het standpunt van de ander. Dit kan ook worden gezien als een gebrek aan respect voor de ander. In een situatie waarin om advies wordt gevraagd, is het onderwerp van het gesprek "het leven van degene die om advies vraagt". Als je goed nadenkt over wie het advies bedoeld is, kan het zijn dat de artiest van in de veertig de ander probeerde te helpen, maar in feite alleen zijn eigen bevrediging zocht, een mening deelde waar hij zelf tevreden over was, en zich toen terugtrok uit het gesprek.

Generatie, leeftijd, niet mensen die samen in dezelfde tijd leven

De aanname die in het gesprek wordt bevestigd, is: "Mijn twintigerjaren en jouw twintigerjaren waren allebei zwaar". Maar wat we hier moeten overdenken is dat de 'verandering van tijdperk' stevig tussen die twee twintigerjaren ligt. Als we kijken naar de ontwikkelingsgeschiedenis van een land, waren de salarisverhogingen en de normen voor het kopen van een woning in de periode na de oorlog, toen er gebouwen werden gebouwd en snelwegen werden aangelegd en kapitaal werd geïnvesteerd in de basisindustrie van de natie, in vergelijking met de huidige periode van verzadiging van de economische groei, in zekere zin stabielere levensstandaarden. Aan de andere kant, gezien het feit dat momenteel van twintigers tot vijftigers en zestigers, de mogelijkheid om geld te verdienen geconcentreerd is in beleggingen die lijken op speculatie, zoals onroerend goed en Bitcoin, kunnen we concluderen dat de trend van elke tijdperk de sleutel is om de kenmerken van elke generatie te concretiseren.

Leeftijd is leeftijd. De huidige generatie van twintigers heeft, in vergelijking met eerdere generaties, een periode van tienerjaren doorlopen die vol was van intense concurrentie, en zelfs na hun twintigerjaren moesten ze zich blijven focussen op het behalen van goede cijfers om een ​​baan te vinden nadat ze naar de universiteit waren gegaan. De troostende woorden van hun ouders "Ga naar de universiteit en je kunt doen wat je wilt", zijn al meer dan tien jaar geleden verdwenen. Deze generatie heeft tienerjaren en twintigerjaren doorgemaakt die intenser waren dan die van hun ouders. Hoe kunnen veertigers en vijftigers die deze intense tienerjaren en twintigerjaren niet hebben meegemaakt, beweren dat ze hun huidige leven begrijpen op basis van hun eigen twintigerjaren? Hoe kunnen ze volhouden dat hun gebrekkige huidige situatie vanzelfsprekend is? Deze illusie is in zekere zin zelfs iets waar ze zich voor moeten schamen.

Vanwege de limiet op het aantal woorden kunt u de rest van de tekst op de onderstaande link bekijken.

https://durumis.com/ko/@ryan-reason/experience-the-order-of-mutual-recognition-when-young-2-g3n4r7eh