De volgorde van wederzijdse erkenning: een ervaring voor de jeugd - 1

Vooronderstelling: zelfkritiek voor een gezond zelfbeeld?

"Wie iets belangrijks wil bereiken, voor wie zelfgenoegzaamheid een verschrikkelijke valkuil is."
"Amancio Ortega, oprichter van ZARA"

Situatie: tientallen deelnemers in de dertig, veertig en vijftig VS één enkele twintiger

Eigenlijk was het gênant. In een Clubhouse-gespreksruimte, een op spraak gebaseerde social media-app ontworpen met de wederzijdse erkenning en reflectie van de moeilijkheden van intergenerationele communicatie, was de verhouding tussen de deelnemers die daadwerkelijk hun mening gaven, tientallen tegen één. De enige twintiger die de moed had om te spreken, een vrouw, probeerde ondanks deze numerieke achterstand haar eigen mening op een beleefde manier te uiten. Tegelijkertijd worstelde ze om haar boodschap over te brengen, want de opmerkingen van de oudere(?) deelnemers onderbraken haar voortdurend.

De deelnemer die dit onevenwicht tot een hoogtepunt bracht, was een beroemde veertiger in de entertainmentindustrie. De twintiger, die aan het uitleggen was waarom communicatie met ouders of bazen zo moeilijk is, leek even haar adem in te houden. Zelfs in de anonimiteit van haar eigen ruimte, met tientallen mensen die haar woorden live beluisterden, leek ze niet van plan terug te deinzen voor de diverse reacties van de ouderen. Het leek haar moeilijk om het standpunt van de twintigers logisch over te brengen. In dat moment van stilte, waarin ze haar volgende woorden leek te ordenen,

"Ik begrijp het volledig. Dus... het betekent dit toch?"

Deze persoon bleef proberen het verhaal te vereenvoudigen vanuit het perspectief van een twintiger, het gelijk te stellen aan haar eigen ervaringen. Ze voegde hier haar ervaringen als entertainer toe gedurende haar tiener- en twintigerjaren, en details uit een recent gelezen boek. Ze benadrukte het belang van ervaringen voor twintigers: 'Dus wees niet bang om dingen uit te proberen, geef nooit op, ik moedig je aan'. Haar bewering klonk oprecht. Na haar beurt volgden samenvattingen en bevestigingen van de moderators (veertigers en vijftigers). De twintiger zweeg. 'Nu begrijp ik het standpunt van de jongere generatie beter', 'Dit soort openhartige gesprekken zijn zo waardevol en ik ben dankbaar voor de moderators die dit hebben georganiseerd', volgden commentaren van de oudere(?) deelnemers. Na meer dan tien minuten luisteren, sprak de twintiger voorzichtig:

"Eh... mijn boodschap wordt niet helemaal goed overgebracht..."

"Oh ja? Wat dan..."

"Nou, wat ik wilde zeggen is..."

Er volgde weer een stilte, en de beroemde veertiger nam het woord.

"Ik begrijp het volledig. Dus..."

Dit herhaalde zich een paar keer.

Fenomeen: voor wie is de empathie bedoeld? Is het oordeel over begrip terecht?

Het fenomeen van de moeilijkheden in de intergenerationele communicatie werd in de gespreksruimte in real-time getoond.

'Begrijpen' is een misvatting. Eigenlijk een onmogelijk doel voor de mens.

In veel relaties komt de uitdrukking 'begrijpen' vaak voor in situaties van conflict, zoals: 'Ik dacht dat je me zou begrijpen', 'Je had me moeten begrijpen', 'Ik begrijp jou'. Dit gaat vaak uit van 'kunnen begrijpen', wat leidt tot onrealistische verwachtingen en twijfels over de rechtmatigheid van elkaars perspectief.

Maar mensen kunnen elkaar nu eenmaal niet begrijpen. Volgens Heidegger is de mens een geworpen wezen. We wisten niet of we in Zuid-Korea zouden worden geboren, in verschillende werelden, in een gezin gesticht door onze ouders. Bij onze geboorte bestond er al een land, een gezin met regels, waarden en normen. We moesten ons aanpassen, en door onze ervaringen op school, werk en in gemeenschappen ontdekken we onszelf en ervaren we onze eigenheid op een unieke manier. Daarom is het streven van de mens niet 'begrijpen', maar 'voortdurend proberen te begrijpen'.

In consulting projecten is de belangrijkste stap aan het begin het helder definiëren wat beide partijen wel en niet weten. Het erkennen en accepteren van elkaars huidige situatie vormt de basis voor een snelle en effectieve probleemoplossing. Ook in relaties kan beginnen met 'weet je wel...' tot meer conflicten leiden, zodat de kloof dieper wordt en de emotionele schade moeilijk te herstellen is.

Daarom is het beter om een gesprek te beginnen vanuit het principe 'ik kan de ander niet begrijpen'. Als we proberen om oordelen en evaluaties te vermijden, worden dingen duidelijker en vinden we meer kansen om de ander te begrijpen.

De beroemde veertiger, de moderators en de vele deelnemers die zich als relatief ouder beschouwden, gingen mogelijk uit van de aanname dat ze de situatie van de twintiger wel begrepen. Zelfs bij het beantwoorden van vragen, hebben ze mogelijk onbedoeld ongemakkelijke spanning gecreëerd. Het is de vraag of ze zich hebben gerealiseerd dat deze aanname op voorhand al een druk legde op de twintiger.

Advies, begint het met toestemming of een verzoek van de ander?

Bij het vragen en geven van advies, moet eerst de toestemming van de ander worden bevestigd. Advies begint altijd met een evaluatie van de huidige situatie. Een evaluatie is zelden een prettige ervaring. Een evaluatie gebaseerd op onvolledige of verkeerde informatie leidt vaak tot ongemakkelijke spanning zonder het beoogde doel te bereiken.

De twintiger probeerde alleen haar standpunt uit te leggen op verzoek van de ouderen. De beroemde veertiger onderbrak echter de stroom van het gesprek en gaf een oprecht bedoelde mening, die echter ongeschikt of onnodig kon zijn voor de twintiger. Dit kan worden gezien als een gebrek aan respect en begrip. In een situatie waarbij advies wordt gevraagd en gegeven, draait het om 'het leven van degene die advies vraagt'. Als we ons afvragen voor wie het advies bedoeld is, zien we dat de beroemde veertiger mogelijk haar eigen behoefte aan voldoening heeft bevredigd en zich daarna ongemakkelijk terugtrok.

Generaties, leeftijd, maar mensen die in hetzelfde tijdperk leven

De aanname in het gesprek is dat 'mijn twintigerjaren en jouw twintigerjaren even zwaar waren'. Maar we moeten ons realiseren dat er een 'verandering in de tijd' tussen die twee twintigerjaren ligt. Na de oorlog werden gebouwen gebouwd, snelwegen aangelegd en werden er investeringen gedaan in de basisindustrie. De lonen van arbeiders stegen en de huizenprijzen waren relatief stabieler dan nu. Tegenwoordig investeren mensen van twintig tot zestig in speculatieve markten zoals vastgoed en cryptocurrencies. De economische stromingen in elke periode bepalen de kenmerken van elke generatie.

Leeftijd is slechts een getal. De huidige twintigers hebben een intense periode van concurrentie doorgemaakt tijdens hun tienerjaren, en moesten zich ook tijdens hun studietijd richten op hun cijfers voor hun carrière. De troostende woorden van hun ouders, 'maak je geen zorgen, je kunt doen wat je wilt als je eenmaal op de universiteit zit', behoren al tot het verleden. Hoe kunnen veertigers en vijftigers, die deze intense tiener- en twintigerjaren niet hebben meegemaakt, beweren dat ze de huidige situatie van de twintigers begrijpen en dat hun tekortkomingen acceptabel zijn? Deze misvatting is op zijn minst beschamend.

Vanwege de beperking op het aantal karakters, kunt u het vervolg lezen via onderstaande link.

https://ryan-reason.durumis.com/ko/experience-the-order-of-mutual-recognition-when-young-2-g3n4r7eh