- Het proces van relaties: alleenstaand of DINK - deel 2
- De zorgen van alleenstaanden of DINKs over huwelijk en kinderen zijn natuurlijke vragen in het proces van relaties, en huwelijk is geen doel maar een nieuw begin.
Vooronderstelling: Houd je van jezelf vandaag?
"Van jezelf houden is de enige romance die een leven lang duurt."
"Oscar Wilde"
Situatie: Een bijeenkomst van alleenstaande mannen en vrouwen in de dertig en veertig die zichzelf omschrijven als alleenstaand of kinderloos (DINK).
Naarmate ik luisterde, begon ik het vreemd te vinden. Het leek erop dat ze, ondanks dat ze waarschijnlijk meer dan wie dan ook geïnteresseerd waren in het huwelijk, naar deze bijeenkomst waren gekomen om hun eigen gedachten over het huwelijk te delen, waarbij ze de situaties die voortvloeien uit het huwelijk al hadden overwogen en zeer serieus hun standpunt hierover presenteerden. Er was een man die de argumenten voor het niet trouwen uiteenzette, daarbij bewerend dat de patriarchale huwelijkscultuur in Korea het leven van vrouwen in het algemeen beperkte. Aan de andere kant was er een vrouw die, op basis van haar eigen jeugdervaringen en recente gesprekken met haar vriendinnen over opvoeding, uitlegde waarom zij geen kinderen zou krijgen. Het debat was erg levendig, en de aanwezigen leken het er allemaal mee eens te zijn.
Maar het meest intrigerende voor mij was het feit dat ze allemaal "alleenstaand" waren, zonder een huidige partner.
Fenomeen: Hoe is het huwelijk, een onderdeel van een relatie, een doel geworden?
Huwen is twee mensen die samenkomen en samenleven. Tenminste, zo heb ik het altijd gezien en begrepen. Daarom vind ik het belangrijk om te kijken naar wie je gaat ontmoeten en wat voor persoon je bent geworden.
Hieronder staat een voorbeeld uit de voorbereidende materialen die ik gebruikte om de gesprekken met de deelnemers soepel te laten verlopen tijdens een onderzoeksproject over "De verandering in onze relatie met het lichaam in het AI-tijdperk". Deze tabel diende als een katalysator voor de discussie om de doelen en waarde-structuren die we via ons lichaam in het leven willen bereiken, snel over te brengen binnen een beperkte tijd, en dit te gebruiken als voorbeeld om de ervaringen en percepties van de deelnemers te stimuleren. (Opmerking: De onderwerpen die we wilden begrijpen waren onder andere: veranderingen in de ervaring van seksuele aantrekkingskracht, veroudering en verval, en veranderingen in de betekenis van expertise via lichamelijke sensaties.)
Ik kan zeggen dat ik het grotendeels eens ben met bovenstaande waarde-structuur, die is gebaseerd op de jaren 70, toen "kuisheid" een belangrijke sociale waarde was. De inspanningen die ik heb gedaan om regelmatig te sporten, zonnebrandcrème en oogcrème te gebruiken sinds mijn twintigers, en een eigen kledingstijl te ontwikkelen, waren gebaseerd op de wens om aantrekkelijk over te komen op een toekomstige partner. Mijn focus op het worden van een erkende expert op een bepaald gebied zag ik als een investering in financiële zekerheid om een relatie te onderhouden. Met andere woorden, het hoogtepunt van al deze inspanningen was een relatie met iemand met wie ik mijn leven zou delen, een romance die zou duren tot op hoge leeftijd. Ik ging ervan uit dat daaruit een eerste ontmoeting zou voortkomen, een beslissing om een relatie aan te gaan, en vervolgens, als we zouden trouwen, de vraag of we kinderen zouden krijgen en wanneer. En ik dacht dat deze perceptie niet uniek was.
Maar tijdens het onderzoek en de gesprekken met de deelnemers aan de bijeenkomst voor alleenstaanden, ontdekte ik een gemeenschappelijk patroon.
Liefde die teleurstelt
Een vrouw vertelde dat ze zich tijdens een eenzaam ziekenhuisverblijf realiseerde hoe fijn het zou zijn geweest als iemand bij haar was geweest. Ze zei dat ze zich tegenwoordig erg eenzaam voelde. Maar ze sprak alleen over haar verwachtingen van een potentiële partner, zoals lengte, uiterlijk en een jongere man, en bleef een passieve houding aannemen, waarbij ze hoopte dat iemand haar zou accepteren zoals ze is en haar aandacht zou schenken. Naarmate ze langer alleen was, werden haar idealen over de liefde steeds groter, maar ze bleef stil over de vraag of zij zelf wel aan haar eigen idealen voldeed.
Het huwelijk wordt een angstaanjagend concept
Veel van de reacties van de deelnemers aan het onderzoek op de foto van de twee oudere mensen die op elkaar leunden, waren onverwacht negatief en brachten angst voor het huwelijk met zich mee. Het woord "huwelijk" was niet eens expliciet genoemd. Ik vroeg me af waarom ik meteen aan het huwelijk dacht. Waarom deelden alleenstaande mannen en vrouwen hun ervaringen over de voordelen van het niet trouwen en apart wonen, en waarom deelden ze hun ervaringen in een bijeenkomst voor DINK-paren, waar ze spijt kregen van hun beslissing? Er zijn al veel artikelen en meningen van zogenaamde experts die dit vanuit een sociaal en politiek perspectief analyseren. Maar de mening waarmee ik het meest instemde, was die van een life planner.
"Na jarenlang te hebben geluisterd naar de grote en kleine financiële zorgen van mijn klanten, krijg ik de indruk dat jonge mensen tegenwoordig bang zijn voor het huwelijk. Een vage, eindeloze angst dat ze niet aan de ideale eisen voldoen als huwelijkspartner."
Misschien is dat de reden. Bij degenen die, ondanks het ontbreken van een huidige partner, over de betekenis van het huwelijk als sociale beperking en instituut discussiëren, en die uitleggen over de kosten van het krijgen en opvoeden van kinderen, kreeg ik het gevoel dat ze allemaal oprecht waren over hun gevoelens over liefde en huwelijk. Het leek alsof ze zo bang waren om dichterbij te komen dat ze er juist zo veel over praatten.
Gedachte: Misschien is de snelste weg naar volwassenheid wel de relatie met jezelf.
Uiteindelijk zoeken we allemaal iemand die voor ons zal zorgen. En daarom is het logisch dat we verwachtingen hebben van iemand die onze tekortkomingen zal aanvullen. Maar het is wellicht nuttig om eens diep na te denken over de vraag of wij zelf wel de mensen zijn die een ander het verlangen geven om bij ons te blijven.
Ik heb een paar mensen ontmoet die zo uiterlijk aantrekkelijk waren, en die ook nog eens een goed diploma en een goede achtergrond hadden. En ik heb mensen geholpen die genegeerd werden of werden genegeerd, door ze te helpen op het werk of persoonlijk, en op die manier moeilijk, met moeite, de kans kregen om samen te eten of te praten. Ik heb die kansen altijd wel kunnen creëren, maar ik vroeg me achteraf af of ze mij toen, gezien mijn situatie, wel als iemand zagen bij wie ze wilden blijven.
Als ik verlang naar iemand en een relatie voorzie die tot op hoge leeftijd duurt, dan wil ik eerst een doel stellen om diezelfde verbeelding en verwachting bij de ander te wekken. Misschien daarom voelde dit doel zich realistischer aan. Tijdens dit onderzoek en eerdere ontmoetingen met alleenstaanden, zag ik bij hen een neiging om in hun reacties kleiner te worden bij het vooruitzicht van een echte relatie, terwijl ze tegelijkertijd het huwelijk conceptualiseerden en analyseerden. In zekere zin was het zowel pijnlijk als fascinerend. Ik ben zelf ook alleenstaand, dus ik kan niet pretenderen volkomen zelfverzekerd te zijn. Toch denk ik dat het belangrijk is om eerlijk te zijn over je eigen verlangens en je huidige situatie.
Vanwege de beperking op het aantal karakters kunt u het volgende gedeelte vinden via de onderstaande link.
Reacties0