Założenie: Kim jest podmiot gniewu?

" Inne bronie używane są przez ludzi, ale broń gniewu w odwrotny sposób wykorzystuje nas.
" Château de Montaigne

Sytuacja: Mimo zarabiania setek milionów miesięcznie, jestem wściekły na pracownika, który kilka lat temu ukradł fundusze

Próbowałem to ukryć, ale byłem naprawdę zaskoczony. Jako profesjonalny pracownik służby zdrowia przez ponad dekadę zadawałem różne pytania filozoficzne i naukowe dotyczące sensu bólu i cierpienia, usprawniając własne standardy w swojej pracy. Podczas 6-7 spotkań pośrednich stopniowo przybywało codziennych pozdrowień, a pewnego dnia zobaczyłem, że nie może powstrzymać się od wściekłości i przekleństw, ujawniając swój niezwykle osobisty charakter.

Sprawa wieloletniego defraudowania przez zaufanego pracownika wewnętrznego, nagrania rozmów pełne przekleństw i gniewu, dotyczące sprawy sprzed 4-5 lat, nadal budziła w nim silny gniew, a on czuł potrzebę wyrażania tego gniewu. Oczywiście nie wiedziałem dokładnie, co się stało, kto i jak bardzo został skrzywdzony, ani jak duże były szkody i cierpienia. Ale jedna rzecz była pewna: on często, choć nie zawsze, odtwarzał nagrane rozmowy, by ponownie przekonać się o gniewie, którego doświadczył w przeszłości.

Zjawisko: W kierunku kogo skierowany jest gniew?

Z zewnątrz wyglądał na osobę szanującą pacjentów i przez nich szanowaną. Jednak kiedy opowiadał o przeszłej sprawie, w jego wyrazie twarzy i emocjach widać było rozpacz lub rozpacz ofiary przestępstwa lub wypadku. Stopniowo jego emocjonalne wypowiedzi stawały się coraz bardziej przytłaczające, a konkretne materiały, które mi przedstawiał, wywoływały we mnie coraz bardziej wyraźne pytanie. "Czy ten gniew jest skierowany w stronę tego pracownika, czy też w stronę siebie samego, który nie zauważył tego długoterminowego defraudowania?"

Pierwszym celem gniewu może być zewnętrzny świat, ale ostatecznie prowadzi on do samozniszczenia.

Wiem. Rozumiem, że te słowa to tylko bezmyślna opinia osoby zewnętrznej, która nie jest stroną w tej sprawie. Ale w gniewie ukryte są poczucie krzywdy, strach, bezsilność i oczekiwanie, że druga osoba to zauważy. A ponieważ oczekiwanie to zakłada względną relację, której nie mogę sam rozpocząć ani zakończyć, nie może być spełnione. Gniew może być sposobem na przekonywanie siebie. Jednak w miarę jak ten proces się powtarza i wydłuża, należy zwracać uwagę na to, że moja bezpodstawna nadzieja na odpowiedź na moje krzyki zaczyna mnie stopniowo niszczyć.

Podstawowe stanowisko osoby, która wywołała gniew, a jej doświadczenia w trakcie tego procesu są zupełnie różne.

W szczytowym okresie pandemii, kiedy samo wyjście z domu wywoływało poczucie winy, nową usługą aplikacyjną, która zyskała dużą popularność, była Clubhouse. Podobnie jak w przypadku grupowych czatów na KakaoTalk, można było tworzyć pokoje rozmów, w których dyskutowano na różne tematy, tak jak w przypadku radia lub podcastów, a uczestnicy prowadzili ze sobą rozmowy na żywo. W ten sposób różni ludzie w różnym wieku i eksperci z różnych dziedzin spotykali się, aby codziennie prowadzić dyskusje. Pewnego dnia jeden z hostów, który codziennie o 7 rano otwierał pokój rozmów, opowiedział o tym, że ktoś anonimowo wysyłał mu wiadomości pełne gniewu i obelg za pośrednictwem bloga i DM na Instagramie. Ten uporczywy i stopniowo zwiększający się poziom negatywności budził w nim wątpliwości co do tego, jak powinien reagować, a jedyna odpowiedź, jaką mogłem mu podać, była praktycznie jedyna.

"Po prostu musisz się od tego oddalić".

On codziennie sprawdzał DM i wpisy na blogu, martwiąc się, czy pojawi się więcej wpisów. W końcu otworzył pokój rozmów, by uzyskać opinię, czy ma wystarczające podstawy do podjęcia działań prawnych. Ale nie zdawał sobie sprawy z tego, że niektórzy ludzie mogą postrzegać tę sytuację jako sukces i osiągnięcie.

Możliwe, że ktoś, kto nie może w pełni ujawnić się zewnętrznemu światu i woli żyć w swoim świecie, codziennie rano witał wszystkich, stojąc na scenie, którą sam stworzył, z uśmiechem na twarzy i wesołym nastawieniem. I być może z jakiegoś powodu ta osoba, chowając się w anonimowości, odważyła się rzucić w niego kamieniem. Host był wściekły i zgubiony, ale próbował zrozumieć to, co się stało, z jego własnego punktu widzenia, z jego własnej perspektywy. Ale co, gdyby osoba, która rzuciła kamień, poczuła zakłopotanie i wstydem za swoje czyny i znowu się ukryła? A co, jeśli zobaczy, że jego czyny stały się tematem dyskusji? Co, jeśli ktoś, kto obserwował to wszystko, zacznie się zastanawiać: "A co, jeśli ja też...?"

Czasami próba zrozumienia jest sama w sobie arogancją. Zwłaszcza jeśli w jej podstawie leży moja wiedza i moje wartości, wtedy próba ta może stać się szansą dla kogoś, kto chce cię bardziej ograniczyć. To dlatego tak często rodzice mówią dzieciom: "patrz tylko na dobre rzeczy", ponieważ w tych słowach kryje się tak wiele.

Przede wszystkim ci, którzy rzucają kamieniem, wiedząc, że jest twardy i że cię zrani, gdy go w ciebie rzucą, już wcześniej zdecydowali się zignorować twoją sytuację i twoje stanowisko. Innymi słowy, oni to wiedzieli i tak zdecydowali. Dlatego próba wczucia się w ich sytuację jest sama w sobie aktem samozniszczenia, w którym rezygnuje się z własnej obrony. Nie można ich w pełni zrozumieć. Dlatego jedynym sposobem na stawienie im czoła jest "całkowite zniszczenie" lub "całkowite ignorowanie". Usunięcie linku do wpisu na blogu lub usunięcie aplikacji z odpowiedniej platformy, usunięcie wiadomości DM na Instagramie i tymczasowe zablokowanie dostępu do samej aplikacji, czyli całkowite rozstanie ze wszystkim, co przypomina o gniewie i urazie, może być najlepszą reakcją. Dlaczego? Ponieważ powrót do normalności i ponowne zaangażowanie są kluczem do skutecznego leczenia.

Innymi słowy, musimy zdać sobie sprawę z tego, że to my sami decydujemy o tym, czy wchodzimy w interakcję z wszelkimi elementami, które przypominają nam o gniewie. I to samo dotyczy osoby, która decyduje się regularnie odtwarzać nagrania rozmów pełne gniewu. Przeciwnik mógł już zapomnieć o wstydu i poczuciu winy. Jeśli ponownie rozpalimy gniew i zaczniemy ich ponownie krytykować, to w tym procesie i jego konsekwencjach najbardziej ucierpi właśnie ten ktoś.

Gniew wpływa nie tylko na jednostkę, ale także na życie jej otoczenia.

W pewnym momencie miałem okazję przeprowadzić wywiad z jego rodziną. Rozmowa w zasadzie miała charakter zawodowy. Ale kolejne rozmowy były również dodatkiem do zrozumienia go jako członka rodziny i troski o niego. Obserwowanie odpowiedzi prawnych i reakcji danej osoby wzmacnia świadomość powagi sytuacji i budzi obawy o zmiany w tej osobie. Szczególnie w przypadku osób, które z zewnątrz postrzegane są jako profesjonaliści i które muszą przestrzegać norm społecznych, sposób wyrażania gniewu w sferze prywatnej jest jeszcze bardziej widoczny. Im trudniej jest zapomnieć o sprawie, tym bardziej ludzie, którzy muszą ją obserwować, odczuwają lęk i wyobrażają sobie różne scenariusze w domu i w pracy. Dla danej osoby coś, co jest bez znaczenia, dla obserwującego członka rodziny może mieć ogromne znaczenie i stać się źródłem nadmiernego niepokoju i kolejnym poczuciem winy.

Myśl: Czy kiedyś nie zda sobie sprawy, że wybór zapomnienia jest najlepszy?

Gniew jest naturalną reakcją. Za tym gniewem, który mi udostępniono przez krótki czas, kryło się wiele powodów, które były zbyt złożone, aby je zrozumieć i zaakceptować. Ale w tym czasie zauważyłem jeszcze coś ważnego: fizyczne objawy gniewu. Mimo że minęło wiele lat, gniew ten nie osłabł. Jak mogę oceniać ten gniew i mówić o nim? Musiałem tylko słuchać.

Po prostu miałem nadzieję, że ten proces będzie trwał tylko tak długo, jak długo wytrzyma ciało, które nosi w sobie ten gniew. Liczyłem na to, że ta osoba, która z każdym dniem staje się bardziej dojrzała i bardziej odnosząca sukcesy, kiedyś będzie mogła być bardziej wyrozumiała dla siebie, cofając się w przeszłość. To była najlepsza historia, jaką mogłem opowiedzieć.

Ze względu na ograniczenie liczby znaków, resztę treści można znaleźć pod poniższym linkiem.

https://durumis.com/ko/@ryan-reason/rage-behind-still-can-not-forgive-2-6b7nl0d2