Założenie: samokrytyka dla zdrowego ja?

"Jeśli chcesz zdobyć coś ważnego, samozadowolenie to okropna pułapka.
" Amancio Ortega, założyciel ZARY

Sytuacja: kilkudziesięciu uczestników rozmowy w wieku od 30 do 50 lat VS jeden 20-letni mówca

W rzeczywistości było to niezręczne. W klubie domowym, platformie społecznościowej opartej na dźwięku, stworzonej wokół tematu trudności w komunikacji międzypokoleniowej, przy czym obie strony zgadzają się i odzwierciedlają ten temat, rzeczywista liczba uczestników, którzy wyrazili chęć wypowiedzi, miała strukturę kilkudziesięciu do jednego. Jedyne młode kobiety w wieku dwudziestu lat, które odważyły się wypowiedzieć, w obliczu tej niekorzystnej sytuacji próbowały wyrazić swoje szczere poglądy w sposób uprzejmy, z drugiej strony nieustannie przeplatane reakcjami współczucia ze strony starszych osób (?) przerywały nawet zamierzony przebieg wypowiedzi, walcząc o przetrwanie.

Wtedy to uczestnik rozmowy w wieku 40 lat, znany aktor, doprowadził tę dysproporcję do szczytu. 20-latka próbowała wyjaśnić, dlaczego komunikacja z rodzicami lub przełożonymi w pracy jest trudna, przez chwilę wyglądało na to, że zbiera oddech. Nawet w sytuacji, gdy uczestniczysz w rozmowie tylko głosem w swojej własnej przestrzeni, kilkudziesięciu ludzi słucha publicznie twoich słów w czasie rzeczywistym, a przed różnymi reakcjami dorosłych, którzy zdają się nie mieć zamiaru ustępować, logiczne przedstawienie poglądów reprezentujących pokolenie 20-latków nie wydaje się łatwe. Wtedy właśnie nastąpiła chwila ciszy, gdy 20-latka próbowała uporządkować swoje następne słowa,

"Zgadzam się, rozumiem. Więc… to znaczy?"

Wszyscy starali się uprościć historie, które pojawiły się do tej pory, z perspektywy 20-latków, próbując zidentyfikować je z własnymi doświadczeniami i przeżyciami. Następnie, dodając swoje doświadczenia z czasów, gdy był nastolatkiem i dwudziestolatkiem, jako aktor, i odwołując się do treści ostatnio przeczytanej książki, stwierdził, że mimo wszystko 20-latkowie powinni zdobywać doświadczenie i dodał: "Więc nie bój się i spróbuj wszystkiego. Nigdy się nie poddawaj, wspieram cię," co brzmiało dość autentycznie. Po przekazaniu głosu, nastąpiły podsumowania i potwierdzenia ze strony prowadzących rozmowę w wieku 40 i 50 lat, a 20-latka zachowała milczenie. Teraz rozumiem stanowisko młodszego pokolenia, dobrze, że stworzyliśmy tę okazję do szczerej rozmowy, dziękuję prowadzącym za tę inicjatywę, padły kolejne słowa od dorosłych (?). 20-latka, słuchając przez ponad 10 minut, ostrożnie odpowiedziała:

"Przepraszam… wydaje mi się, że od początku moje przesłanie… jest odbierane inaczej niż w rzeczywistości..."

"Tak? Coś takiego?"

"Więc to, co chciałem powiedzieć..."

Potem nadeszła kolejna chwila ciszy, a 40-letni, znany aktor przejął ją ponownie.

"Zgadzam się, rozumiem. Więc…"

I tak zaczęło się kolejne powtarzanie.

Zjawisko: Współczucie dla kogo? Czy osąd o zrozumieniu drugiej strony jest trafny?

Zjawisko ujawniające trudności w komunikacji międzypokoleniowej było już obserwowane na żywo w tym pokoju rozmów.

"Zrozumienie" jako złudzenie. W rzeczywistości niemożliwy cel człowieka

W wielu relacjach często pojawia się wyrażenie "zrozumienie", na przykład: myślałem, że mnie zrozumiesz, powinieneś mnie zrozumieć, rozumiem cię. I opiera się ono na założeniu "móc zrozumieć", przez co staje się nieistniejącym, niepełnym standardem w sporze o oczekiwania i uprawnienia skierowane do drugiej osoby.

Ale ludzie tak naprawdę nie potrafią zrozumieć siebie nawzajem. Według Heideggera człowiek jest rzucany w świat. Nie wiedzieliśmy, czy urodzi się w Korei Południowej, czy w dwóch różnych światach, czyli w rodzinie, którą stworzyli nasi rodzice. Obudziliśmy się i musieliśmy dostosować się do zasad, wartości i reguł obowiązujących w kraju, w każdym z tych światów, czyli w rodzinie, a dorastając, spotykaliśmy różne osoby w szkole, pracy, społecznościach i spędzaliśmy z nimi czas, odkrywając siebie i doświadczając tego, co nas wyróżnia w sposób różny od innych. Dlatego szczytem ludzkiej ambicji jest nie "zrozumienie", ale "będę się nieustannie starać zrozumieć".

W rzeczywistości najistotniejszym etapem projektu doradczego jest początkowe uznanie przez obie strony tego, co wiedzą i czego nie wiedzą. Założenie, które potwierdza i akceptuje dzisiejszą rzeczywistość obu stron, jest podstawą do szybkiego i skutecznego sprecyzowania problemu i znalezienia rozwiązania. Podobnie w przypadku relacji, początek od "Wiesz" może jedynie zakryć zarys konfliktu, a w miarę pogłębiania się procesu, zwiększa się rozłam, który w efekcie jedynie potwierdza fakt, że emocjonalna przepaść jest już zbyt głęboka, aby można ją było odwracać.

Dlatego lepiej rozpocząć rozmowę od "Nie rozumiem cię" i spróbować dokonać osądu i oceny, które wydają się niemożliwe. Z czasem wiele rzeczy stanie się bardziej jasne, a my będziemy mieli więcej możliwości zrozumienia drugiej strony.

40-letni aktor, prowadzący, a także osoby, które uznały się za starsze i dołączyły do rozmowy z perspektywy 20-letniej kobiety, od początku nie obciążyli drugiej strony założeniem "znam twoją sytuację". Może podczas słuchania odpowiedzi i wyrażania opinii tworzyli niekomfortowe napięcie, które trudno wyjaśnić? Warto się zastanowić.

Porada, czy zaczyna się od zgody lub prośby drugiej strony?

W przypadku relacji, w których udzielamy i otrzymujemy porady, pierwszym krokiem, który należy wzajemnie zweryfikować, jest zgoda osoby, która o nią prosi. Początek poradnictwa zawsze wiąże się z oceną sytuacji drugiej osoby. Ocena nie jest zwykle przyjemnym doświadczeniem. Co więcej, ocena drugiej osoby, oparta na zniekształconych lub niepełnych informacjach, prawie zawsze kończy się na stworzeniu niewygodnego napięcia, nie osiągając początkowego celu.

20-latka próbowała tylko wyjaśnić swoje stanowisko na prośbę dorosłych. Ale 40-letni aktor przerwał ten tok myślenia i podzielił się własnymi poglądami, które były autentyczne, ale być może nieodpowiednie lub niepotrzebne z punktu widzenia 20-latki. I to może być postrzegane jako brak troski i szacunku dla drugiej strony. W sytuacji, gdy udzielamy i otrzymujemy porady, przedmiotem rozmowy jest "życie osoby, która o nią prosi". Jeśli dobrze się zastanowimy, dla kogo jest ta porada, możemy zauważyć, że 40-letni aktor udawał, że troszczy się o drugą osobę, ale w rzeczywistości rzucał swoje opinie, które zaspokajały jego własne potrzeby, a następnie, zadowolony z siebie, wycofywał się i powtarzał tę czynność.

Pokolenie, wiek, czy ludzie żyjący w tym samym czasie?

Założeniem rozmowy można uznać "Moje 20 lat i twoje 20 lat były równie ciężkie". Ale tu należy wrócić do kwestii, że między tymi dwójką 20-latków znajduje się "zmiana czasów". Patrząc na proces rozwoju państwa, po wojnie budowano budynki, budowano autostrady, a kapitał był inwestowany w podstawowe gałęzie przemysłu, co spowodowało, że stopa wzrostu wynagrodzeń i kryteria nabycia domu dla tzw. pracowników w tamtym czasie były w rzeczywistości bardziej stabilne niż w obecnym okresie nasycenia rozwoju. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę, że w obecnych czasach od 20 do 50, 60 lat wszyscy szukają możliwości zarobku, które w dużym stopniu przypominają spekulacyjne inwestycje, takie jak nieruchomości i bitcoin, można zauważyć, że tendencje panujące w danej epoce są głównym kryterium dla bardziej konkretnej charakterystyki poszczególnych pokoleni.

Wiek to wiek. Obecne 20-latki przeżyły bardziej zaciętą rywalizację w ciągu całego okresu dojrzewania, a po osiągnięciu 20 lat, po wstąpieniu na uczelnię, również musiały skupić się na utrzymaniu dobrych ocen w celu znalezienia pracy. Zapewnienia rodziców "Jeśli pójdziesz na studia, będziesz mógł robić wszystko, co chcesz" zniknęły już kilkanaście lat temu. To pokolenie przeżyło trudne czasy w wieku 10 i 20 lat, czego 40 i 50-latkowie nie doświadczyli. Jak więc można być pewnym, że rozumieją ich obecną sytuację i uznają, że ich braki są czymś naturalnym? To złudzenie, w pewnym sensie, może być nawet powodem do wstydu.

Ze względu na ograniczenie liczby znaków, pozostałą część treści można znaleźć pod linkiem poniżej.

https://durumis.com/ko/@ryan-reason/experience-the-order-of-mutual-recognition-when-young-2-g3n4r7eh